Tanger Outlet, Mojave Dessert, Needles.

Dag 7

8 uur wakker en zoals we al verwacht hadden, met veel zon. Vannacht hadden we al gezien dat de lucht kraakhelder was en dat de mist mooi bij de bergen blijft hangen. Dit zorgt weer voor spraakmakende plaatjes.

Direct rennen naar the office voor de sleutel van de wc. Helaas. Niemand daar. Later nog eens proberen en nog eens en nog eens. Toen maar gaan bellen, met veel excuses kwam er direct een Host naar de campgroud gereden. Gosh, wat een opluchting zeg. De struikjes in met daglicht is toch weer heel anders hoor.
Ik met een lekker bakkie aan het bloggen en Bas met een bakkie leut lekker in de zon aan het lezen. Life is good!!!

We zijn al aardig aan het inburgeren. Spontaan begon ik tegen Bas al in het Engels te praten. Nog ff en ik ga in Nederland op Obama stemmen.
Via whatsapp krijg ik van mijn oudste zoon foto's binnen van exclusieve Nike Air Max modellen. Of wij daar ff naar willen kijken en de prijs willen doorgeven. Tuurlijk, dat doen we. Handig hoor al die luxe. Zover weg maar toch zo dichtbij.

Onze afwisseling van de wacht is er, spot 24 moet leeg voor de volgende mensen. Hoewel deze camping bere saai was, was deze camoing wel lekker goedkoop (34$) en hij had de netste badkamer met de meeste ruimte (niet dat douchen nu eens vlekkeloos verliep) en een prachtig uitzicht.
Onze afwisseling vraagt waar we vandaan komen, als wij "the netherlands" zeggen, zegt ze dat ze dat niet horen kan omdat we zo goed engels kunnen incl accent. Lachen, ben er best trots op. Zij kwamen overigens uit Needles gereden, daar waar wij vandaag naar toe willen. Ze meldt terloops dat het er bloedheet is en dat er bijna niks in het stadje is. Mhm dat beloofd wat. Bas houdt wel van die hitte, maar ik totaal niet. Ik heb gelukkig de nodige middelstjes uit Nld mee tegen mijn zonneallergie.

We rijden inmiddels weer hoog de bergen in, onze oren ploppen om de 2 min open en weer dicht. De omgeving is veranderd van mooie kuststroken naar bruine bergen met groene struikjes, rotsen en af en toe dode bomen.

We willen nog even stoppen om te tanken en vanaf de weg zie ik een groot bord met Tanger erop. Ik kon me niet meer herinneren wat het precies was, maar ik had het alweer eerder gezien in de Oprah show. Toch een redelijk educatieve show als je het goed bekijkt.

Oh My God, het is geen Market store maar een loei grote outlet store center. We kijken beide heel blij, maar voordat we ook maar iets ondernemen gaan we eerst even ergens een camping reserveren. Op advies van onze aflossers van vanmorgen, kiezen we er 1 in Needles. De dame die ik aan de lijn krijg heeft nog wel een plekje zegt ze, maar tevens vraagt ze wat voor Van wij hebben, ik zeg een GMC Van en ze vraagt: je hebt toch wel airco he? Uhm.. ja als de Van rijdt wel ja. Vervolgens zegt ze: honey, you are welcome here, but without airco you cant sleep. We have a temperture from 90Fht in the night. Ieuw, das heet. Ze adviseerd ons een motel in de buurt, kosten zijn 38$ tegen 34$ van de camping. Tja, dan doen we dat natuurlijk. Zo gezegt, zo gedaan. Mooi op tijd gereserveerd.

Goed, nu maar eens rondkijken wat hier allemaal is. Het is inmiddels bloedje heet geworden, de zon brand op onze huid. Dan zien we ineens allemaal dikke merken aan de gevels van de stores hangen. Oh, uh.. dat trekt onze portomonee niet hoor. We willen alleen ff kijken voor de fun. Eenmaal binnen valt onze mond open tot op de knieen, de prijzen zijn belachelijk laag. En dat vinden niet alleen wij, maar hele kuddes Japanners vinden dat ook. In grote drommen wurmen zij zich naar binnen om vervolgens helemaal bepakt weer naar buiten te tuimelen. Tssk, raar volk zeg.
Terwijl wij weer naar buiten gaan zie ik boven aan het plafond van de overdekte stoep allemaal kleine pijpjes rook uit komt. Tenminste, dat dacht ik. Helemaal fout. Bas legt uit dat het een vernevelings systeem is voor het winkelend publiek dat hier loopt in de hitte. En geloof me, het is heerlijk om in die hitte een zachte waas van piepkleine waterdruppeltjes op je huid te krijgen, die direct weer droog is door de warmte. Wel minder prettig voor diegene die een uur voor de spiegel heeft gestaan met een stijltang. Alles springt spontaan weer terug in de krul. Bas en ik slenteren elke winkel in en uit en blijven ons verbazen over de mega lage prijzen. Zo komen we oa bij Guess, Gap, Ralph Lauren, Timberland, Wilsons Leather, Quicksilver en Tommy Hillfigger.

Met een buiten temperatuur van 40 graden, hebben wij twee winterjassen staan passen en ook gekocht. Echt twee mega gave jassen. Verder scoort Bas nog wat kleding en ik oa sandalen (had nog niet genoeg schoenen) een portomonee die zo lelijk en kitsch is dat ie super gaaf is en nog wat spul.
We lunchen bij een foodcourt, ik eet brocoli cheese soup (kanonne lekker), Bas neem een Jumbo hotdog chicago style, verder een cola en cappucinno. Als we klaar zijn heb ik mijn cappucino nog niet op en besluit deze in de auto te zetten. Tenslotte drink ik ook gewoon koude koffie. Ruim 2 uur later komen we terug en raadt eens wat? De cappucino was nog net zo heet als toen ik hem erin zette. Dat geeft wel aan hoe heet het hier is.

Nog 1 keert voltanken en dan verder de Mojave Dessert door. Bij het tankstation wilde ik voor Bas een lekkernij kopen. Hij had ineens geen trek. Ik heb de krekels in bacon cheese dus maar weer terug gelegd. *YUK*
And off we go, heading for Needles, nog maar 117 mile te gaan. Makkie!

Tijdje later maken we een pitstop om te roken bij een historisch route 66 café. Ook staan er een stuk of 7 trucks geparkeerd. Als je dan aan de chauffeurs vraagt of je er een foto van mag maken, zijn ze mega trots en mag het altijd. En zo maakte ik foto's van de trucks terwijl een ander aan ons vraagt of ze foto's mag maken van onze Van. Nee dus! Grapje, tuurlijk mag dat!

Eenmaal in Needles aan gekomen besluit Bas dat er niet gekookt gaat worden maar dat we lekker gaan uit eten. Ik ben vóór! We eten in de Wagon Wheel en nemen beide een Sirloin Steak, tezamen met gepofte aardappel, frietjes, texas toast en lekkere sausen. We toosten met corona en raspberry juice. Helemaal toppie.
En door naar ons motelletje. Een redelijke kamer, goede badkamer, tv, magnetron, koelkast, snelle internet verbinding en the best for last...AIRCO.

Lezen, bloggen en de oogjes dichtdoen.

Tot de volgende keer..
Liefs Lissy en Bas

Maneschijn en hij die wijs is gaan naar de Universal Studio's

Half 10! Goedemorgen vanuit de USA gewenst door mij (maneschijn) en Bas (hij die wijs is).
Sta ik vannacht nog ff sneeky buiten een sigaretje te roken, in topje en onderbroekje (de rest van de campground slaapt toch...dacht ik), wandelen er twee dames langs. Zegt de één tegen de ander: Did you see that Van right there? Zegt de ander: Yeah i did, heard there are two hippies in it. Nou ja zeg !?! En dan sta ik hier in mijn ondergoed, snel sloop ik, strak met mijn rug tegen de Van gedrukt, sluipstapje voor sluipstapje, zonder te ademen, naar de achterkant. De dames bekijken de Van nog eens goed en ik jaag ze in gedachten met lelijke woorden weg.
Smorgens vertel ik dit tegen Bas, hij moet lachen en besluit mij vanaf nu, Maneschijn te noemen. Bas noem ik: hij die wijs is. Dat is namelijk makkelijk aan te passen in: hij die niet wijs is.
Vanmorgen maakt Bas een all American breakfest, pancakes met maple sirup. We praten nog na over de ontmoeting met onze bijzondere overbuurman William. De rest van de ochtend word gevuld met douchen (ik durf bijna niet te zeggen dat het weer mis ging en doe dat dus ook niet), blog uppen en ff skypen met Joyce. William komt nog ff langs, we zeggen goodbye en gaan op weg naar Universal Studio's.

Zonder problemen kwamen we aan. Kicken hoor. Het zag er allemaal erg groots uit.
Goed.. wat zullen we als eerste gaan doen, we kiezen voor house of horrors. Het is allemaal nep, dus no worries.
Tsssk.. we zijn nog geen twee tellen binnen of ik vlieg direct bij Bas in zijn nek. Zijn er allemaal van die echte medewerkers die verkleed zijn enzo. Vreselijk scarry dus. Vastgeklemd aan Bas schuifelen we door, wensend dat het snel voor bij is. Niet dus. Bleh.

Het allerleukste vonden we de "effecten Show" waarin men liet zien hoe bepaald gezichtsbedrog word toegepast bij films. Zowel de oldfashion way en de nieuwe digital way. Erg interessant om te zien. Ook de Studio Tour was super cool. In een treintje kregen we een kijkje bij de studio's. We kwamen de setting tegen van bekende films of shows. Bijv de huizen van "desperate housewifes" maar ook de auto's van "fast en furious en "back to the future". En dan noem ik er hier maar twee op. Ook zagen we nu hoe vreselijk nep sommige dingen zijn en hoe echt ze dan overkomen op film. Met het treintje reden we op eens een tunnel in, moesten een 3D bril op en kregen de schrik van ons leven, toen we werden aangevallen door dinosaurussen en uiteindelijk werden gered door Mega King Kong. De trein is dan motion gestuurd, dwz, je word alle kanten opgeslingerd om alles nog echter te laten voelen. Bij bijv het rondspetteren van bloed, krijg je echte waterdruppels naar je toe geslingerd. Dat maakt het allemaal heel spannend. Echt een waanzinnige belevenis.
Ook gingen we naar de 3D film van Shrek. Superleuk om dat mee te maken, behalve dat ene momentje waarbij er tarantulas naar je toe geslingerd word en je daadwerkelijk iets over je voeten heen voelt lopen. Ik zat binnen 0,0001 sec strak tegen het plafond (ook een knappe prestatie)
We hebben heerlijk gegeten, lekker vers gebarbecuede baby spare ribs en later nog Mexicaans. Als toetje een superlekker Ben & Jerrys ijsje. Al met al weer een keileuke ervaring.

Tegen de klok van 20.30 uur reden we weg, om rond 21.00 uur tot onze schrik te ontdekken dat we nog niks gedaan hadden aan het zoeken van een campground. Rondje bellen, maar zeker niet makkelijk deze keer. Nergens zit er natuurlijk meer iemand in hun kantoortje op dit tijdstip. Uiteindelijk hebben we er 1 gevonden, met maar één klein nadeeltje: geen wc tot morgen vroeg (dat ging dmv een sleutel en die kon ze ons dus niet meer geven) . Uuuh.. uhm.. tja.. moet maar dan.
We zouden onderweg nog even stoppen om te toiletteren, maar toen we eenmaal aan het winkelen waren bij Target (gaaf die ken ik uit de Oprah show) waren we helemaal afgeleid.

Tegen 23.00 uur kwamen we in de file terecht, hoe dat nu zo laat in de avond mogelijk is, is ons een raadsel. Op elk moment van de dag is de Freeway vol. Waar gaan al deze mensen zo laat in de avond/nacht dan naar toe? #dtv
Om half 12 eindelijk op onze plek. Een vreselijk winderig en koud plekje, snel nog ff een tostie eten, twee keer sneeky de struikjes in (Net buiten het park. Kon er echt niks aan doen en het was nog scarry ook.. denk aan slangen enzo) en als een blok in slaap vallen. Bloggen zat er echt niet meer in.

See Yah Fooks..
Liefs Lissy & Bas

Malibu en Santa Monica

Vannacht heb ik via ons blog een skype dat gemaakt met kiddo.
Vanmorgen om half 8 wakker geworden, snel aan de koffie, want ik wil natuurlijk niet met een kop zo duf als een konijn gaan skypen. Zonder problemen kregen we verbinding. Heerlijk om mijn manneke weer ff te zien en te horen en zijn vele vragen te beantwoorden. Hij vond het maar raar dat wij net wakker waren en hij alweer bijna naar bed moest. Van dit gesprek werd ik erg blij. Ook nog ff snel met mijn mams & paps geskyped. Wat een mega uitvinding is dat skypen toch.

Toen ff snel douchen, ik heb deze kunst helaas nog niet onder de knie. Dacht ik eindelijk al mijn rotzooi mee te hebben, was dit toch niet het geval. En zo stond ik mijn benen te scheren (ja ook dat gaat gewoon door) zonder scheerschuim en moest ik mezelf afdrogen met mijn topje, bij gebrek aan een handdoek. Better luck next time!

Tegen de klok van 12 rijden we richting Santa Monica. Onderweg nog ff boodschapjes gedaan en Bas kreeg de spreekwoordelijke tik op zijn vingers toen hij uit gewoonte de boodschappen van de band gewoon in zijn winkelwagentje legde. Mevrouw de inpakdame was not amused, dit was immers haar baantje.

Terwijl we rijden schrijf ik steeds al delen van wat we meemaken en zien in een schrift op mijn schoot. En ja, de freeways mogen dan wel lekker ruimtelijk zijn, maar zo nu en dan worden we doodziek van het gehobbel en gestuiter vanwege de slechte conditie waarin de weg verkeerd.

We maken een pitstop in Malibu. Alleen al het feit dat ik die naam echt op een bord zie staan vind ik al vet genoeg. Bas wil Zuma beach op..sterker nog.. hij gaat de oceaan in. De golfen zijn superhoog en het water is keikoud. Ik ga echt niet verder dan mijn voetjes met zo nu en dan een golf tot aan mijn knieholtes. Uiteraard moeten we ook een foto hebben van "echte" lifeguards ála baywatch.
Tussendoor twitter ik vijf minuten om even te melden dat we op Zuma Beach in Malibu liggen. Heerlijk om te horen dat er mensen jaloers zijn, normaal is dat andersom.
Nadat we een tijdje aan onze kleur gewerkt hebben (erg goed gelukt), gaan we toch maar weer op pad. We wandelen gemoedelijk over het strand als uit de rugzak van Bas, de tomtom spontaan roept dat we over 80 yards rechts af moeten slaan. Nou moe!?!

We gaan weer door naar Santa Monica, onderweg kunnen wij alleen maar met open mond kijken naar al het moois. Vele fotos worden er geschoten, ik kan namelijk nog steeds niet geloven dat ik hier echt ben. Ik MOET thuis nog terug kunnen kijken om te zien dat het voor het "echie" was.
Santa Monica is ook weer erg mooi om te zien, overal palmbomen (we nemen stiekem zaadjes mee naar huis, stel je voor dat je ze in je tuin hebt), de oceaan en de mooie huizen tegen de bergwanden aan. Ons doel is Santa Monica Pier.
Die pier is echt maf. Ze hebben er gewoon een kermis op gebouwd.

Verder staat het vol met souvenir shops en vreettenten. Uiteraard koop ik weer een kaart voor kiddo en terloops vraag ik om stamps. No problem, zegt de man. Huh? Meteen maar 10 stuks gekocht. Volgende hoofdstuk is een brievenbus. Zullen die hier ook gewoon op de hoek staan en rood zijn? Met boven de linkergleuf: 90210 en bij de rechter: overige? Zal wel niet. De man van de shop raadde ons 3thd promenade aan, 2 blocks na het gele gebouw. Laten wij nu toch van Auntie Mieke uit Denver via ons blog daar uitleg over gekregen hebben (thnx). Zonder problemen vonden we de Promenade. Het zijn twee hele lange straten met in de ene straat 700 en in de andere 300 sjieke shops, van Crocs Store tot Armani Store. Nu houden Bas en ik zeker van winkelen, maar dit was een beetje te veel van het goede.
Wat ons opviel (soms net te laat) was dat je hier nergens mocht roken, ook niet gewoon op straat. Nu pas begrepen we sommige blikken die ons werden toegeworpen. We hielden de sigaret in onze holle handpalm en volgens Bas ging hij vanzelf wel uit. Ja, die van hem, maar die van mij weer niet. Inmiddels werd het erg heet in mijn handje. Weggooien was er zeker niet bij. Opeens spot ik een fontein, dan maar doen of ik het water temperatuurtje test. Snel doopte ik hand met sigaret in het water. Pfewww dat was een opluchting zeg, de peuk ging in de vuilnisbak. Bas en ik besloten maar niet meer te roken in Santa Monica.

Op de tomtom weer even zoeken naar een campground, we kozen voor Walnut RV Park in Northridge. Op weg daarheen reden we op een 7 (!) baans freeway. Das toch niet normaal meer? Moet je je indenken dat wij dat zouden hebben en al dat volk daar fijntjes met 130km overheen raast. We zouden binnen een week aardig aan bevolking uitgedund zijn.
Walnut RV Park is niet zoveel aan. Allemaal grote, hele grote, hele hele grote campers en dan hutje mutje naast elkaar. Geen cozy picknicktafel en geen fire-pit.
Terwijl mijn chef 2 steaks aan het bakken is voor ons maaltje met potatoe-bacon-cheese-salad, komt de buurman (William) waarmee we kont aan kont staan aangewandeld. Een zeer coole kerel uit Australie, die hier 2 maanden is voor het opstarten van zijn nieuwe eigen bedrijf. Al snel zitten we aan het bier en de wijn en lachen we heel wat af.

Dealtjes worden gesloten en business cards uit gewisseld. De buurman gaat doorgaans voor tienen naar bed, maar het was zo gezellie dat hij bleef zitten tot half 1. Keileuk maar wel een beetje laat. En dan wilde ik ook nog bloggen. Ik typ mijn verhaal nog even over uit mijn schrift, maar heb de puf niet meer om het te uppen. Morgenvroeg dus maar.

Liefs Lissy en Bas

Ps: had ik net drie dagen spierpijn in mijn schenen achter de rug van het ineens dagelijks op platte schoenen lopen, heb ik nu weer mega spierpijn in mijn kuiten. Lekker dan.

Pps: de eervolle vermeldingen vans ons zoekplaatje gaan naar: Nanda, sis Alice, Wen en collega Daisy. Knap gedaan hoor.. lol

Ppps: morgen zullen we weer reageren op jullie vragen en/of reacties.

Zoek de Lizard en vind wat anders!

Dag 4

Half 7, het word al later, hoop dat het over een weekje toch minimaal 8 uur is.
Bas maakt koffie, ik ruim weer op. Goede taakverdeling ;-)Vandaag een bewolkte dag. Het opstaan word vergezelt met wat motregen. Trekt vast nog wel bij.

Bas vraagt of ik ook eens wil rijden. Uhm.. tuurlijk. Spannend, want in een automaat met versnelling aan het stuur had ik nog nooit gereden. Eerst maar even oefenen op de campground. Met het linker been strak onder mijn stoel weg gepropt en zo nu en dan een in de lucht graaiend rechter handje richting versnellingspook (die er dus niet is) gaan we op pad. We stoppen bij een Vista Point voor een sigaretje en her en der schieten we foto's, onder andere van een mega grote coca cola truck. JA, die moeten we zeker op de foto hebben voor lieve Junior van Dennis. Terwijl we wat rondwandelen, zie ik nog net een lizard weg schieten. Jammer, te laat voor een foto.
Ik loop de berm in om te kijken of ik er nog 1 vind voor een fotootje. Ik vind em niet, maar tot mijn stomme verbazing, loop ik spontaan een ratelslang tegen het lijf. WOW, cool zeg!

Met gepaste afstand maak ik veel foto's. Totdat hij mij vervelend vind en begint te bewegen. Ieuw, laat maar, ik heb genoeg foto's.

Hierna kleden we ons om, het word namelijk al lekker warmpjes. Had om 13.25 toch wel een beetje zon verwacht, maar ook zonder zon is de temperatuur lekker. Wat ik ook erg balen vind, is dat ik nog steeds kiddo niet heb kunnen bellen. Of het tijdstip is ongepast of ik heb geen ontvangst. Op dit moment hebben we dus wel ontvangst maar nu is het alweer half 10 in Nederland.

We hebben een pitstop in Santa Barbara gemaakt. Wederom erg indrukwekkend. Overal palmbomen en de gebouwen en huizen zijn in Spaanse stijl. Helemaal mijn ding, mooie borders aan de buitenkanten van gebouwen en huizen of hele trappen, betegelt met van die kleurrijke tegeltjes in spaanse motieven. Ook hier keken we dus onze ogen uit. Lekker geshopt in Paseo Nuevo Mall, een prachtige mall en raadt eens? Yep ze hebben ook nog eens een T-mobile winkel. Hè hè eindelijk kunnen we een telefoonkaart kopen. 50 dollar voor een maand met onbeperkt bellen binnen Amerika en onbeperkt internet. Kijk, dat is wat we moeten hebben. Naar Nederland bellen gaat dan net weer niet, dus als iemand ons bereiken wil dan moet men maar naar ons toe bellen. Goeie deal!
Lunchen doen we op de pier van Stearns Wharf, we nemen fish and chips en we moeten nageven dat de chips (frietjes) echt erg lekker was. Nog wat souvenirs gekocht en wederom een kaart voor kiddo, nu graag nog een winkel waar we de postzegels kunnen kopen. Wie kan ik hier bellen om te zeggen dat het veel handiger is als ze dat gewoon in dezelfde winkel doen als waar de kaarten te koop zijn? #dtv ;-)
Toen we terug naar de Van wilde hadden we een klein probleempje. Waar stond dat ding ook alweer geparkeerd? Geen idee, dus zochten we ons suf. Na een klein uurtje hadden we em eindelijk gevonden en dat moest gevierd worden vonden we. Hop hop, in galop naar een terrasje.

Inmiddels sloeg de klok 5 uur, het werd tijd om even een campground op te zoeken. Zo gezegd zo gedaan. Even de tomtom om advies vragen over de dichtstbijzijnde campgrounds en een waslijst aan namen met telefoonnummers werden in kaart gebracht. Bellen met onze nieuwe kaart (helemaal blij) en het was zo geregeld.
Op naar Ventura Beach RV Resort. Beetje prijzig, maar dan heb je wel het strand en palmbomen op loop afstand. Dat heeft natuurlijk ook wel wat.
Chefkok Bassie maakte vanavond lekker makkelijk tosti's klaar. Even geen vette maaltijd voor ons. We steken de fire pit aan en zitten super relaxed buiten te genieten.

Met de laptop voorzien van internet en stroom, kunnen we vanavond eindelijk weer eens uppen.
Inmiddels is Bas alweer vertrokken naar dromenland en wil ik nog een rondje wc doen. Stap ik midden in de nacht uit de Van, schrik ik me rot van de wasberen die voor me lopen. Weetje...zo nodig naar de wc hoefde ik eigenlijk niet. Stel je voor dat ik zo in mijn eentje nog een beer tegenkom of zo. *brrr*
Nog 1 blik op de laptop en ik ga lekker pitten.

Liefs Lissy en Bas.

Pacific Coast Highway 1

Dag 3

Half 6 al wakker!! En waardoor? Geen idee. Misschien toch jetlag? What ever, nu hadden we mooi de tijd om kalm aan op te starten.
Verrassend om je camping plaats ineens te zien in daglicht. Een werkelijk prachtig plekje aan een beekje. Dat het beekje er was hadden we al wel gehoord vannacht, maar nog niet gezien dus.
Tegen half 7 zijn we echt uit bed gerold, lekker in de buitenlucht je koffie drinken aan de rand van het beekje. We waren te lui om een tafel en stoelen neer te zetten, maar gelukkig had iemand twee grote rotsblokken voor ons neergezet. Prima zit- plekje om de door Bas klaar gemaakte eieren met bacon te eten. Ik zeg het je, je eigen chefkok mee nemen loont echt. *aanrader*

Het douchen was nog even wennen. Was Bas in no-time klaar, had ik er iets meer moeite mee.
De eerste keer was ik mijn ondergoed vergeten, terug naar de Van, de tweede keer mijn fohn, terug naar de Van en de derde keer vergat ik de stekker converter. Ach, het kwam vast door de korte nacht en uiteindelijk zagen we er beide fris en fruitig uit.

Na het uitchecken zijn we richting Santa Cruz gereden, we wilden weer terug op de highway 1 komen. Op de vraag van Bas of ik naar Monterey (aquarium bekijken) of naar Carmel, een prachtig stadje, op het terras wilde gaan zitten, was de keuze voor mij snel gemaakt.
Op Carmel ben ik echt verliefd geworden. Zulke mooie huizen met schitterende details en mooie vrolijk zachte kleuren. Ontzettend veel mooie bijzondere bomen, planten en bloemenperkjes.
Een grote explosie van kleuren, alles ziet er knus uit en toch is het ruimtelijk. Gewoon voor elke kant twee rijbanen bijvoorbeeld. We hebben gezellig gesnuffeld in de grote hoeveelheid winkeltjes. Bas kocht een leuke nieuwe pet en ik wat souvenirs en een kaart voor kiddo. De pech is alleen dat ze daar dan geen postzegels verkopen, dus wel geschreven maar niet verstuurd.
We crashten neer bij Carmel food company. De ober voorzag ons van een heerlijke lunch met schotse zalm op een bedje van citroen-kruiden crème. Nieuwsgierig vroeg hij waar we vandaan kwamen. Toen wij vermeldde dat we uit "the Netherlands" kwamen, vroeg hij: aah yes, thats near Iceland right? Yes.. maar dan net ff anders!

Na een gezellige babbel met de ober kwam de chefkok ook nog even een praatje maken. Dat zijn citroen crème veel te citroenerig was, hebben we hem maar niet gezegd. De aardige ober die helemaal verguld was van een gesprekje met de People from the Netherlands, die ook nog eens Amsterdam kende (Cool, you can smoke pot there huh?) , voorzag ons van wat bezienswaardigheden die we niet mochten missen.
Op zijn advies reden we door naar Point Lobos State Reserve park en dat was een erg goed advies van hem. Wat een prachtige locatie zeg. Sta ik daar een hele mooie witte krijtrots te fotograferen, meldt Bas mij even dat het helemaal geen krijtrots is, maar dat het gewoon een volgescheten rots is met vogelpoep. Even maximaal inzoomen en *poef* weg illusie!

Vandaar uit reden we door naar Big Sur en ook daar kwamen we weer de mooiste locaties tegen. Ik heb me werkelijk suf gefotografeerd. Bas filmde de heleboel, althans, een deel dan, want hij wil niet alles alleen maar door de lens zien en daar heeft hij natuurlijk ook gelijk in.

Waren we van plan om vandaag lekker vroeg op een campground te crashen, om fijn in de zon te gaan bakken en relaxen in Big Sur, ging ons plannetje mooi niet door. Alles was overal bezet. Tja das het risico van niet reserveren. Dus reden we fijn door en door en door en...door over de ellelange highway 1.

Helemaal geen straf hoor, want langs deze coastal route, zie je de oceaan zoals je die nog nooit gezien hebt. Normaal zie je de zee op gelijke hoogte, maar nu stonden we zo hoog en zie je vanaf boven zo vreselijk veel oceaan in 1 keer, dat je mond er echt van open valt.
In woorden zou ik niet kunnen omschrijven hoe het eruit zag en fotos doen niet volledig recht aan de werkelijkheid.

Een paar uur later rijden we nog steeds over Hwy 1, we draaien muziek, zingen luidkeels mee, eten chippies en kijken naar de bijzondere scenery. Opeens moet ik een klein poepje laten, keurig vraag ik aan Bas of ik toestemming heb om deze in de auto te laten vliegen. Bas zei, ja hoor en ik weet zeker dat hij dit geen tweede keer zegt. Terwijl de odeur de campervan vult, merkt Bas op dat dit beter werkt dan redbull. "goeie shit man"
Tja, ieder heeft zo zijn talenten.

Nadat we bij een Vista Point (mooie foto-lokatie) zomaar een paar honderd Zee Olifanten hebben gezien en we het beide eens zijn met de constatering dat deze beesten spuuglelijk zijn en ook nog eens het geluid maken van een leeggezogen rioolput, hebben we dan toch eindelijk een Campground gevonden.

San Simeon State Park is het geworden (tussen San Simeon en Cambria). Geen stroom en geen internet, wel midden in de mooie stille natuur, compleet met eigen picknicktafel en fire pit. Helemaal goed dus. Bas bakt broodjes hamburger, ik ruim de zooi op. Zitten we lekker te smullen, besluit er iemand op de achtergrond spontaan opera te gaan zingen. Heel knap hoor, maar doe het toch maar niet.

Nu nog even bloggen, maar dus niet uppen. Helaas. Voordeel is wel dat er dan waarschijnlijk morgen twee blogs tegelijk komen.

Sweet Dreams en hopelijk tot morgen.
Liefs Lissy en Bas

Happy *bag* Day!

Dag 2

Na een heerlijke nachtrust, wel een korte, zijn we lekker vroeg weer opgestaan.
Vandaag was voor ons de "grote" dag om ons campertje op te halen.
Eerst natuurlijk ontbijten. Bas nam toast met jam, ik wilde natuurlijk zoetigheid. Het werd een wafel met een plons maple sirup. Vreselijk zoet, maar oh zo lekker.

Aansluitend zijn we weer even naar Ross, de grote kleding winkel gegaan. Beide nog maar wat broeken en shirts gekocht. Het is er goedkoop en het geld krijgen we toch terug. Dan zorgen we er ook voor dat die 50 dollar per persoon opgaat.

Met een taxi zijn we vervolgens naar San Francisco Centre gereden. En het alleen al rijden door het centrum maakte dat je uit wilde stappen, maar dat deden we dus niet. Dat word bewaard tot aan het einde van onze trip, dan blijven we 4 dagen.
Bij Escape Camper Rentals, zag Bas een oude bekende vanuit New Zeeland. Andrew, de eigenaar van Escape, was verhuist naar de USA. Even bijkletsen en lachen. Escape staat bekend om zijn gepainte theme Vans. Deze campers worden door bekende artiesten voorzien van een ontwerp en gepaint.
Wij kregen de Area 51 Van, gemaakt door ene Mister Long-nogwat, ben zijn naam kwijt maar Bas slaapt al.
Een mini camper voorzien van alles wat we nodig hebben, lekkere stoelen en genoeg ruimte.

Hierna zijn we gaan rijden, highway 1 met hier en daar wat uitschieters naar plaatsjes die er leuk uitzagen. Heerlijk aan het strand gelegen en boodschappen gedaan.Je kent dat wel, van die zaken die echt belangrijk zijn, bier en wijn enzo. ;-)

Tegen de klok van 5 namen we contact op met het vliegveld, onze tassen waren gevonden en reeds overgevlogen naar SF. Of wij terug konden gaan naar het vliegveld? Ja dat deden we maar, we hebben onze eigen dingen toch wel heel erg gemist.
Zo gezegd, zo gedaan. De dame van Virgin Atlantic stond ons keurig op te wachten en na een bakkie leut, konden we weer op weg.

Aangezien het al redelijk laat in de avond was, typte wij the nearest camping site in op de tomtom. Voor Saratoga Springs daycamp and picknick resort nog 29 miles, tja..zal wel moeten he.
Het werd een leuke rit, allemaal mooie dingen gezien en her en der ff gestopt. Toen we ergens in de middle of nowhere waren, tussen allemaal bomen en een ellelang smal bosweggetje, doemde daar ineens de campingsite op. We waren helemaal blij. Snel een plekje regelen, even vragen waar we eigenlijk zijn, stroom aansluiten, bed opmaken en plat gaan!! Doodmoe waren we.

Voor de grap checkte we of er wifi was en tot onze stomme verbazing was die er ook nog. Meteen maar ff bloggen dus.

Wat ons tot nu toe het meeste is opgevallen, is hoe groot alles hier is. En met alles bedoelen we dan ook alles. Waren de zakken chips al groot, de chipjes zelf zijn ook nog eens huge. Dat ene lullige chipje moet je wel drie keer afbijten voor het in je bakkus past. Of gewoon genadeloos proppen met het risico dat je mondhoeken scheuren, dat kan natuurlijk ook.
Het was ons natuurlijk al door onze voorgangers verteld, maar nu pas zagen we dus hoe indrukwekkend het is.
Op elke hoek van de staat zijn banken (voor geld) te vinden, maar er zijn werkelijk wel 10 eet-tenten in elke variant in één blok te vinden. Geen wonder dat al die Amerikanen zo vet zijn. Wat ik prima vind, want ik voel me superslank daardoor. ?
Owja, nog iets wat ons niet helemaal duidelijk is. Dat is dat "blok" gedoe. Vraag je keurig aa iemand waar iets is, dan krijg je super vriendelijk te horen dat het bijv 3 blocks is.. wij drie blokjes lopen, maar mooi niks hoor. Eerst nog dachten we dat we het misschien verkeerd gehoord hadden, maar nu hebben we ons er gewoon bij neergelegd. Als men het heeft over een aantal blocks, dan gaan wij het gewoon niet vinden. Punt!

Nou, wij gaan hier maar eens lekker slapen, dwz, ik dan, Bas ligt allang te pitten, hij was mee aan het lezen maar hield het niet lang vol. Bij jullie is het nu 9.50 in de ochtend, hier is het 00.50 in de nacht. Raar idee hoor.
Trouwens, we vinden het beide superleuk om jullie reacties te lezen en genieten daar echt van. Ik denk dat jullie wel snappen dat wij niet op alles terug kunnen reageren. Maar laat dat jullie vooral niet tegen houden hoor.

Liefs Lissy en Bas
Wederom hebben we geen idee wanneer we hierna weer internet hebben. X

Ps: wilde ik dus het blogje uploaden, had ik geen gratis internet meer. Ben dus maar lekker gaan slapen. Het is nu 6.38 in de ochtend, we zijn al wakker vanaf haf 6. En ja hoor, we hebben weer internet.. :-)

Vliegen en kwijtraken

We zijn er !! En hoe!!

Verliep de aftrap nog op rolletjes, ging de aankomst er net ff anders aan toe.

Met duffe koppen zaten we bij Kev en Linda in de auto op weg naar vliegveld Dusseldorf.
Eenmaal aangekomen zocht Bas een bagage wagentje en hij vond die ook. Bas had echter niet in de gaten dat het wagentje met 1 wiel vast zat onder een railing (tot je gewoon betaald had) en Kev, Lin en ik stonden ons helemaal suf te lachen om het gevecht dat Bas aan het voeren was met dat ding.
Het mocht ff duren voor hij doorhad dat je gewoon moest betalen.
Nadat we afscheid hadden genomen, begon voor ons het wachten.. en boy..wat hebben wij veel gewacht.

Nadat ik 2 reispillen (1 was toegestaan) had genomen, werd ik mega duf. Mijn ogen werden zwaar en waren met geen mogelijkheid open te houden.
Het korte tripje met British Airway, heb ik dan ook alleen maar aan de binnenkant van mijn ogen meegemaakt. Ach, het doel was: niet kotsen!! En dat doel was behaald.
Onze bagage zou in één keer door naar SF gaan. Dat was goed geregeld.
In Londen, Heathrow Airport, hadden we 5 uur wachttijd. 5 uur?? Ja 5 uur dus. Deze tijd hebben we gemakkelijk door gebracht. Door het gebrek aan roken en koffie, kreeg ik vreselijk veel trek. Waarin was niet zo belangrijk, als het maar eten was. Dus huppelden wij van het ene tentje naar het andere tentje. Bas in ongeloof over wat ik zat weg te werken. Gelukkig vonden we overal wel plakjes om te kunnen roken. Of het nu voor bezoekers was of voor personeel, dat was ons om het even.

Eenmaal in het vliegtuig van Virgin Atlantic vielen Bas en ik meteen weer als een blok in slaap. Na een uur vertraging gingen we op weg. Een trip van 10 uur. We hebben er pijn in onze gat van. Zolang hebben we echt nog nooit stil gezeten. Bas vermaakte zich met dutten en films kijken, terwijl ik tot 4 keer over een film heb geprobeerd te kijken, maar steeds weer na 3 min in slaap donderde. Het toeval wilde wel dat ik steeds op tijd wakker werd als er weer iets te eten geserveerd werd. Goh, hoe vervelend.

De aankomst op San Francisco International Airport, was vooral saai en duurde lang.
Ellenlang stonden we bij de bagage te wachten tot onze backpacks kwamen.
Tot het in ons opkwam dat ze er gewoonweg niet tussen zaten. Dat zal toch niet hè?
Nou mooi wel. Onze backpacks waren verdwenen. Waarschijnlijk ergens in Londen.
De aardige jongedame melde ons dat het een aantal dagen kon duren voordat ze gevonden en doorgestuurd waren. Onze snoetjes, bleek van vermoeidheid, werden nog iets bleker en kregen er een duidelijk chagrijnige blik op. Gelukkig spreken en verstaan we beide goed Engels en dus konden we duidelijk begrijpen hoe zij vertelde dat het ging lopen en konden we eveneens duidelijk maken wat onze eisen waren.

Elke dag moeten we regelmatig een telefoonnummer bellen, om door te geven waar we ergens zijn. Als de packbacks dan gevonden zijn, worden ze afgeleverd op het dichtstbijzijnde vliegveld waar wij het kunnen oppikken. Elke dag krijgen we per persoon 50 dollar om kleding en andere noodzakelijke dingen aan te schaffen. Alleszins redelijk, hoewel we er toch niet echt vrolijk van werden. Nadat Bas en ik de nodige geïrriteerde woorden met elkaar gewisseld hadden, besloten we beide dat er nu toch niks meer aan gedaan kon worden en dat we hierdoor niet onze vakantie stemming zouden laten verpesten. We zien het als een test! Kunnen we dit samen ook doorstaan zonder elkaar uit frustratie te wurgen? Ja, dat kunnen we dus!

Sterker nog, eenmaal ingecheckt bij het hotel Civic Motor Inn, dat er net zo uit ziet als die louche motelletjes uit politiefilms, waarin de boefjes zich schuilhouden en er zo nu een dan een hooker vermoord word (overigens hebben wij een keurige kamer en is het personeel erg vriendelijk en beleefd) zijn we beide gezellig op een terrasje gaan zitten, om de nodige cafeïne achterstand weg te werken. Hierna zij we naar Ross (kledingwinkel met merkkleding voor belachelijk lagen prijzen) gegaan en daar hebben we de nodige uurtjes geshopt. Op de een of andere manier hebben we van deze ervaring, heel veel plezier gehad, nadat we het achter ons lieten liggen.
Shirts, broeken, schoenen werden aangeschaft. En gaandeweg kom je erachter dat je echt heel veel mist als je tas er niet is. Snel nog voor tienen een stopcontact converter gekocht en weer terug naar ons hotel. Je snapt natuurlijk wel dat er op dit moment geen foto's van onszelf gemaakt worden tot we weer in het bezit zijn van gel, haarlak en make-up.
Spullen uitpakken en natuurlijk checken of er internet is. Ja dat is er gelukkig.
Meteen maar ff bloggen over vandaag.

Net zijn we er nog ff op uit geweest, het is hier nu 01.07 uur.Even een wandelingetje gemaakt naar de Burger King en wat night sight seeing.

Nu ga ik nog wat foto's uppen, dan ff douchen en lekker naar bed.
We zijn benieuwd wat de dag van morgen ons weer brengt.

Liefs Lissy & Bas
Geen idee wanneer we weer internet hebben. Just wait and see.

Nog maar een paar uurtjes...

Bijna is het dan zover.. met een paar uurtjes trappen we af.

Linda en Kevin brengen ons naar Dusseldorf, maar voor dat het zover is gaan we eerst nog ff een afzakkertje nemen bij hun aan de bar.

De afgelopen dagen waren erg hectisch voor ons. Voor mij mega stressen, Bas hielp me waar hij kon.
Sinds gisteren (donderdag) was de stress voorbij. Ik had gedaan wat ik wilde/moest doen en vanaf dat moment waren we beide de rust zelve.

Op dit moment zijn we beide aan het relaxen. Bas ligt op de bank en kijkt tv, ik schrijf dit blogje ff.

Het is verbazend te zien, hoeveel mensen ons een super leuke vakantie toewensen.
Hartverwarmend om al deze wensen in ontvangst te nemen, maar soms lijkt het net of men denkt dat we nooit meer terug komen. Maar natuurlijk komen jullie niet zo makkelijk van ons af. Het is een vakantie, geen emigratie!

We zijn er helemaal klaar voor. Hebben oordopjes voor de i-pod, telefoonladers, laptop, reispillen (ik heb met landen en stijgen nogal de neiging om lichtelijk over mijn nek te gaan), boeken en elkaar.
Dat moet genoeg zijn om de vlucht van 10 uur te overbruggen.
Ik heb echter nog 1 zorg... 10 uur niet roken.. pfff.. aanstekers mogen niet mee in het vliegtuig.. dus mijn plan om direct het vliegveld af te stormen en ergens in een hoekje te gaan paffen, gaat direct in rook op. Beetje jammer.

In Amerika kopen we een telefoonkaart, dus voor wie denkt te sms'en of the whatsappen??? Helaas.
En natuurlijk gaan we niet onze nieuwe nummers hier neer zetten.
Gewoon keurig wachten tot wij weer op dit blog verschijnen is het enige dat je kan doen.

Wij wensen jullie een fijn weekend toe en hopen weer snel op het net te verschijnen.

See yah from the USA!!

Liefs Lissy & Bas