Home sweet home en terug naar het dagelijkse leventje.

Dag 31

We worden wakker om half 11. Beide hebben we raar geslapen. Het plan is om te douchen en naar de ouders van Bas te gaan. Maar het gaat allemaal ff anders. Eerst even een bakkie bij Marcel en Judith doen, we bellen de ouders van Bas dat we smiddags komen. Daarna naar mijn huis. Net binnen smst zuslief Anne of we er zijn en ze komt direct een bakkie doen. 15.00 komt kiddo binnen, hij blij, ik blij. Helemaal druk en 1 grote spraakwaterval. We geven alle souvenirtjes uit en hij is in de 7e hemel. Dan bellen mijn ouders, ze komen ff langs om gedag te zeggen. Super gezellie en keileuk om met hen verhalen uit te wisselen omdat ze precies weten waar we het over hebben, zij zijn er immers ook geweest. We bellen de ouders van Bas om te zeggen dat we vanavond komen.

Als alle visite vertrokken is gaat Joey eten koken. We eten met zijn vieren, ik ga uitpakken en wasjes draaien, Bas houdt zich bezig met van alles en nog wat en kiddo kletst zich overal doorheen. Als hij eenmaal in bed ligt, past Joey op kiddo en gaan wij gezellie op visite naar de ouders van Bas. Tegen de klok van half 11 savonds komen we daar pas aan.

Tegen kwart voor 1 snachts zijn we weer thuis. Bas gaat een filmpje kijken en ik bel nog ff met Mariel. Als het 3 uur is, zijn we nog steeds niet moe, maar we gaan toch maar naar bed. Bas slaapt goed. Ik kan de slaap niet vatten en zie de wekker van 5 uur ook nog. Bleh. Hier heb ik dus zo geen zin in, maar ja het is niet anders.

Om half 7 is kiddo er weer en om half 10 zitten we met zijn vieren gezellig aan het ontbijt met gebakken eieren. De meeste wasjes zijn gedraaid, ik maak het traveljournal af en hiermee komt een mooi eind aan ons USA avontuur. Boy wat hebben we beide genoten en ja we gaan zeker nog eens terug.

Bas en ik willen jullie allemaal bedanken voor het digitaal meereizen. Alle leuke reacties zorgt er toch voor dat je je niet verlaten voelt in dat grote andere land. Super leuk dat jullie erbij waren.

Liefs Lissy en bas.

Van San Francisco tot Beek Montferland

Dag 30

Bas en ik slapen bijna de hele vlucht. Goede zaak, zo gaat de tijd lekker snel, echter de pijn in je gat blijft hetzelfde. Met of zonder slaap. In Heathrow moeten we wederom een uur of 4 wachten. We hangen als twee gaar gestoomde kippen aan de bar en zijn dodelijk vermoeid. Dit komt grotendeels door de pillen en het lange wachten overal. We zitten zwijgend en met een duffe blik naast elkaar te zippen van onze café latte en cappuccino. We struinen naar de douane, kleden ons weer grotendeels uit, besluiten dat we willen roken, gaan weer terug naar arrivals, roken een peukje of 3 en gaan weer door de douane. Ja dit had slimmer gekund, maar daar waren we echt te moe voor. Ondertussen heb ik al 3 keer gechecked of onze bagage mee kwam. En zelfs bij het boarden, deed ik dat nog, de heer in kwestie liep keurig naar beneden en ging persoonlijk checken of hij ingeladen was. En dat was gelukkig zo!

Boarden, ging lekker vlot, maar eenmaal aan boord krijgen we te horen dat er vertraging is vanwege het noodweer dat net geweest was. (niks van gezien, maarja, onze ogen hingen dan ook op half 3 snachts), dus we blijven fijn een 45 min aan de grond voordat we gaan. We sluiten onze ogen en worden wakker in Düsseldorf.

Onze bagage kwam redelijk vlot, Joyce zou ons opwachten en naar huis brengen. Echter smiddags had zij tegen Bas al gezegd dat ze een verrassing voor me had. Echter Bas had dit weer niet tegen mij gezegd. En zo liepen we op ons gemakkie het hoekje om, we zwaaien naar Joyce en ineens zie ik Joey daar staan. Tja, dat en de vermoeidheid, dat was te veel. Tranen kregen de vrije loop.

We trapten af met zijn vieren naar de kroeg in Azewijn van Linda en Kevin, hingen daar een paar uurtjes aan de bar en door naar het huis van Bas. Tegen de klok van 2, Nederlandse tijd, ging bij ons letterlijk en figuurlijk het licht uit. Raar idee, je gaat op zaterdag half 2 smiddags weg en bent op zondag om een uur of 1 snachts thuis. Al die tijdsverschillen.. pfff lastig hoor.

Weltrusten
Liefs Lissy en Bas

Inpakken en wegwezen #SanFrancisco

Dag 29

We worden wakker en haasten ons naar Starbucks, hierna een snelle douche en de laatste spulletjes inpakken. Alle tassen zijn keurig gevuld. Moet goed komen denken we. Om 11 uur checken we uit, aangezien we pas om 2 uur op het vliegveld moeten zijn (vlucht is om 16.55) laten we de koffers nog fijn in het hotel en pakken we een taxi naar Fishermans Warf. Hier gaan we eerst maar eens rustig ontbijten en dat alweer bij Wipeout . Ik neem pizza en Bas neemt een burger. Eigenlijk wilde ik een omeletje, maar de ontbijt kaart eindigt om 11 uur. Te laat dus. We kopen hier de laatste souvenirtjes. Kan best nog wat bij.. denken we. We nemen weer een taxi terug en scoren nu echt ons laatste bakkie bij Starbucks. Sjouwen alle koffers naar buiten en direct komt onze airport shuttle er al aan.

Keurig op tijd allemaal. We toeren nog even langs 2 andere hotels om daar nog wat mensen op te halen en trappen af naar San Francisco Airport. Wij zijn keurig op tijd, echter het inchecken is al vertraagt, dit betekend dat we bijna 2 uur later inchecken. Voordeel hiervan is weer dat we nu wel als eerste in de rij staan. Positief blijven hè!

Ik zie een koffer weegschaal staan en ga daar even gebruik van maken. Oef, das mazzel, onze koffers zijn beide 21 kilo en we mogen 23 hebben. Nu ff de handbagage erop knallen, deze mag 6 kilo max zijn. Met grote ogen van ongeloof zien we dat we er één hebben van ruim 14 kilo en de andere is ruim 18 kilo. *schrik* En nu? Bas zegt dat ze deze toch nooit checken, daar gokken we dan maar op. Ik trek mijn allerluchtigste gezicht en hoop dat alles werkt. Nee dus. Het werkt voor geen meter. Onze handbagage word gewogen en ik krijg rode blosjes van schaamte op mijn wangen. Ik bedoel, alleen een mega debiel zou niet door hebben dat deze tassen zwaarder zijn dan de 6 kilo max die ze mogen wegen. Het word uitpakken of bij betalen. We besluiten om bij te betalen. Nu is mijn zorgvuldig uitgezochte handbagage, die helemaal gevuld was met dingen voor mijn kids en dergelijke, alsnog naar het bagageruim verdwenen. OWEE als ik die niet direct terug heb in Düsseldorf, dan zwaait er wat!!!

We hebben nog twee uur over, gaan buiten in het zonnetje sigaretjes roken, beentjes bruinen en daarna willen we maar weer wat gaan eten.

Eerst ff naar de ATM. Bas pint geld en daarna is het mijn beurt. Op het scherm staat "processing" en dan zou daarna mijn centjes eruit moeten komen. In plaats daarvan komt er...niets!, het apparaat blijft door rammelen en door rammelen. Ik maak nog een grapje en zeg dat ze ter plekke geprint worden, maar voorlopig kwam er helemaal niks. Het processing scherm was inmiddels weg en klaar voor een nieuwe klant, maar ik had nog steeds geen centjes. Pff heb ik dat nu weer? Dus ik bel met de Bank of America, de keurige jongeman aan de telefoon verontschuldigd zich (niet dat ik daar centjes mee krijg) en ik word doorverbonden omdat hij het antwoord niet weet. *zucht* De dame in kwestie verontschuldigd zich (heb ik nog steeds geen keiharde dollars mee) en meldt dat ik in Nederland even naar mijn eigen bank moet gaan om het bedrag terug te claimen. Dusssss, nu zijn Virgin Atlantics en de Bank van America ons al geld schuldig. Wij hebben straks na het terug claimen van ons geld, meer vakantiegeld over dan we dachten. Dat is dan wel weer leuk. Positief blijven bekijken. ?

Ik pin bij een andere ATM en daarna gaan we een hapje eten. Ik eet echt Japans (dat zeiden ze, maar ik heb het nooit gehad dus kan heel niet proeven of het waar is) en Bas eet een... burger. Juist!
Samen roken we nog gezellig een sigaretje buiten (of twee), Bas koopt nog een boek, ik een flesje water en we gaan boarden bij de gate. We hebben plaatsen op het bovendek. Goede been ruimte en het is niet zo druk, nog 66 plaatsen open, dus je kunt makkelijk even ergens anders gaan zitten. Bas kiest voor een plaatsje voor mij wat tevens de aller-voorste rij is, dus maximale beenlengte. We hebben de voordelen van het bovendeks zitten al samen door genomen. Ten eerste mag je sneller boarden en ten tweede zitten we dicht bij de piloot, en die zorgt er wel voor dat zijn hachje gered word als we neerstorten, ten derde is de overlevingskans sowieso groter, want met een crash stuiteren we mooi boven op al die mensen van het benedendek en dat geeft een zachte ondergrond en veert enigszins. De take off gaat super soepel, totaal geen naar gevoel in mijn maag en ook geen misselijkheid. Dat kan natuurlijk ook door de reispillen komen. Naast mij zit een mijnheer die een beetje graag praat. Nu doe ik dat ook, maar heb er nu helemaal geen zin in. Ik geef keurig en beleefd antwoord op alles en probeer zo snel mogelijk mijn laptop te pakken om te kunnen gaan bloggen. Uppen gaat ff niet, dat begrijp je wel. Terwijl ik dacht dat dit de mijnheer wel aan het denken zou zetten dat ik geen gesprek aan ga, blijft hij moedig aanhouden. Gelukkig word nu het eten geserveerd en daarna leg ik de lap weg en ga ik fijn een tukje doen. Nu maar hopen dat de mijnheer naast me tevreden is met de armleuning, mijn headset, mijn beenruimte en mijn beleefde antwoorden en me fijn met rust laat.

Tot na de vlucht ergens.
Liefs Lissy en Bas.

Haight & Ashbury, Chillen op Union Square #SanFrancisco

Dag 28
Wederom weer lekker uitgeslapen, bakkie halen van Starbucks, douchen en ff chillen op Union Square. Onze 2 daagse ticket voor de HOHO bus is verlopen dus we pakken we nu gewoon een taxi. Deze taxi's zijn lekker goedkoop en nog sneller ook. Het sightseeing hebben we nu wel gehad. Vandaag willen we nog naar Haight-Ashbury, dat is een straat waar allemaal van die flower-power winkeltjes en tiepjes rondhangen.

Veel vintage shops en smoke shops enzo. Je word ook doodgegooid met artikelen met het peace teken. Een aantal beroemde mensen hebben hier gewoond, zoals Jimmy Hendrix en Janis Joplin. De straat is helemaal vrolijk, veel bloemen, grafitti en leuk geverfde huizen. We hangen hier een paar uur rond, eten ergens wat (ik een tika masala maaltijd en Bas een Soepje), we shoppen nog wat (hadden we nog niet gedaan toch?) en daarna zijn we het wel zat.

Taxi voor de heen weg was zo gevonden, maar in deze buurt, waar iedereen weinig centjes heeft, rijden niet zoveel taxi's, dus nu aan de kant van de straat zwaaien tot we er één hebben duurt wel ff.
Als we dan eindelijk maar weer strandden bij een Starbucks, zien we er opeens eentje voor het stoplicht staan. We sjezen naar buiten en met handgebaren maak ik duidelijk dat wij mee willen. Het lukt.

Weer eenmaal op Union Square terug, zijn we al dat gevlieg meer dan zat. We ploffen op de trapjes van het park en blijven hier de komende uren lekker zitten. We kletsen met iedereen en zo ook met Daniel. Daniel is een homeless, maar dan één van het keurige soort. Hij kiest ervoor om homeless te zijn, ziet er keurig uit, is schoon en bedelt niet. Hij verdient zijn brood door magic tricks te doen op straat.

Ik vraag hem wat leuke dingen te laten zien in ruil voor een lekker bakkie van Starbucks en dat doet hij. Met grote ogen en onder veel gelach haalt hij heel wat truuken uit de kast. Hij heeft zijn bakkie wel verdient. Verder kletsen we nog met Donna, een dame op leeftijd, ze heeft gewoon een huis maar probeert wat bij te verdienen door tarot kaarten te leggen voor voorbijgangers. Ze vraagt om een sigaretje in ruil voor een tarot kaart. Ik geef haar er twee en zeg dat ik geen kaart hoef. Toch doet ze het, de kaart die ze trekt en de uitleg erbij, past helemaal in mijn straatje. Leuk! Donna en ik kletsen lekker door en terloops komt facebook en Farmville aan de orde. Grappig, donna zit op lever 156, ze wil heel graag sparen voor een speciaal item en moet daarvoor doorspelen tot level 221. Ik vind haar zo aardig, dat ik haar mijn gekochte farmville gamecard geef. Ze is erg blij en kan niet geloven dat ik dat deed. Pff tis maar een gamecard.

We gaan nog een paar kleine dingen doen in de buurt van Union Square. Bas wil super graag de Iphone 4 en dat scheelt bijna 300 euro hiero, die word dus aangeschaft bij de Apple store. Ik wil voor kiddo nog een paar Nikes halen en dus huppelen we NikeTown ook nog ff in. Hierna heeft Bas weer trek en dus word er een burger aangeschaft bij Jack in the Box. Deze heeft tot nu toe de meest lekkere Burger die we gehad hebben. Ik pas voor de verandering even. We gaan terug naar het hotel om in te pakken.

Oh mijn hemel, moet dit echt allemaal mee? Bas en ik lachen ons suf terwijl we eigenlijk helemaal niet vrolijk hiervan worden. Het baart ons duidelijk zorgen. Naja in het ergste geval, moet er nog een koffer extra ingechecked worden en dat kost 60$. Is te overzien. We laten een aantal spullen achter, handoeken, goedkope schoenen, toiletspullen, het blijft mooi hier om ruimte en gewicht te sparen. De souvenirs worden zorgvuldig in de handbagage gepakt. Ik wil het meteen aan mijn kids kunnen geven en niet weer 2 dagen later als ze de bagage kwijt raken.

We gaan nog maar eens na het inpakken naar buiten om te roken, nu heb ik wel trek, Bas ook weer. Dus we gaan nogmaals naar Jack in the Box voor een burger. Daarna vallen we moe maar voldaan in slaap.

See yah.
Liefs Lissy en Bas

Bay cruise & Alcatraz #SanFrancisco

Dag 27

We raken weer gewend aan het uitslapen, maar nog niet aan een bed met lakens en dekens. Wederom waren we onze deken vannacht kwijt, het vermoeden reist dat ie pootjes heeft en ons plaagt. Anyway, tegen de klok van 10 zijn we klaar om erop uit te gaan. Bij de receptie vragen we nog even of er nergens een Starbucks dichterbij is dan macy's, we zien zoveel mensen met een Starbucksbeker lopen. Zegt de gentleman tegen ons: sure, its two doors down! Watte? 2 deuren verder? Nee meent ie niet toch? Ik kijken en ja hoor. Bas en ik kwamen niet meer bij. En wij steeds maar sjouwen naar Macy's. Naja, vanaf nu konden we binnen 3 minuten koffie hebben.

We pakken de hop-on-hop-off, hebben onze vesten bij ons en gaan op weg naar de Golden Gate Bridge. Het is een mooie wandeling en het uitzicht is prachtig. Ik maak tig foto's. Blijf het een mooie brug vinden.

Als we de hoho (hop-on-hop-off) weer nemen maken we voor het eerst de tour eens af en eindigen op Fishermans Warf. We beginnen ons daar al aardig thuis te voelen en gaan naar Sally's Famous Sandwich. Er staat een enorm, ENORM mannetje voor ons. We kiezen voor de fish and Garlic chips. Als we op het terras zitten en een hapje nemen van de knoflookfrietjes, kijken we elkaar verschrikt aan. Zo dan! Das pas knoflook. Vers geperste knoflook met peterselie en het brandde je bek uit zeg. Pffff maar lekker dat het was.. echt!

We hebben nog anderhalf uur over voordat we de bay cruise naar de GGB (je weet wel, das die brug) hebben, dus we gaan nog ff struinen en shoppen enzo. Anderhalf uur later konden we met de boot mee. Het was de laatste vaart van die dag (6.15 uur), geen zon en het waaide knoert hard. Bas en ik gingen uiteraard voor op de boot staan. We wilden wel goed zicht hebben. Nou dat was afzien hoor. Buiten het feit dat het schommelen ervoor zorgde dat het leek of we in een kermis atractie zaten, waaide we ook bijna uit onze voegen. Waarvoor? Voor vage fotos van de GGB omdat er te veel mist was. *zucht*

Het rondje om Alcatraz was dan weer wel de moeite waard. Die stond toevallig net in een zonnestraaltje en dus mooi belicht. We hebben weer een bakkie bij Starbucks gehaald, de Koele Cable Car weer gepakt, nog een bakkie twee deuren naast ons hotel gekocht en ons terug getrokken op onze kamer. Lekker languit op bed gelegen en zappen op al die Amerikaanse zenders. Ook geen straf.

Goedennacht
Lissy en Bas

China Town & de Cable Car #SanFrancisco

Dag 26

We hebben heerlijk geslapen nadat we de worsteling om de dekens hadden uitgevochten. (hij lag aan het voeteneind en niemand had dus een deken). Heel kalmpjes zijn we opgestaan, de behoefte voor koffie was groot. Dus er meteen maar op uit om bij Macy's op de 4 etage een lekkere hot Mocha met whipcream te halen. Prima wakker worden zo. We zijn relaxed gaan zitten op de trappen aan de rand van het Union Square park en genoten van de zon en het kijken naar de mensen. Boy wat lopen er hier een rare figuren rond zeg. Na de koffie zijn we de hop-on-hop-off in gegaan. De zon scheen lekker warm op ons bolletje en dus gingen we weer bovendeks zitten. Voordat we bij de Golden Gate Bridge waren, hebben we uiteraard alle nodige stopjes gemaakt van de bekende toeristische bezienswaardigheden. We zouden uitstappen bij de Golden Gate Bridge. Pfff ook met de zon was het erg koud daarboven, we zijn dus snel beneden gaan zitten. Ons plan om de Golden Gate Bridge te gaan lopen, lieten we snel varen.

Eerst maar weer naar het hotel voor onze vesten. Bij terug komst hadden we helemaal geen zin meer om naar de GGB (Golden Gate Bridge) te gaan, dus stiefelden we gemoedelijk naar Chinatown.

Alleen daar rondlopen en je verbazen over de souvenirs zooi die ze aanprijzen is al fun genoeg. En dan laten we nog even achterwege dat het hilarisch is om te horen hoe ze Engels proberen te spreken. De huizen zijn in erg, uhm, gezellige kleurtjes geverfd. Beetje teveel van het goede, maar toe maar. We hebben hier de nodige uurtje rond geslenterd. Ik was heilig van plan om in Chinatown een lekker hapje te scoren, maar Hansel, onze topper achter de receptie van het hotel, vond het geen goed plan. Dus hierna pakte we de Cable Car naar Fishermans Warf.

Die Cable Car is een fenomeen op zich. Echt bijzonder grappig om daarmee te reizen. Natuurlijk wilde wij niet dufjes gaan zitten, maar cool hangen en staan op het randje van die Car. En zo geschiede. Dat je keiveel wind ving en het dus bere koud had, boeide ons niet. Wij hingen immers cool (lees koel) te wezen aan de rand van die Car. Bij Fishermans Warf hebben we nu een lekker dinertje gescoord. Lekkere steak met knoflook frietjes en Bas een loeidikke burger met frietjes en de hele rambam. Vreselijk volgepropt struinden we weer over de werf. Overal straat artiesten en keigezellig sfeertje.Met die koele Cable Car terug naar Union, bij Starbucks nog zo een overheerlijk bakkie Mocha Coconut met whipcream halen en terug naar het hotel. De tijd vliegt, we komen tegen de klok van 23.30 aan.

Sweet dreams
Liefs Lissy en Bas

Dag cutie Van, Hello hotelkamer. #SanFrancisco

Dag 25

Vroeg opgestaan, de laatste spulletjes inpakken en de bus terugbrengen in de juiste staat. (kingsize bed voor de eerste keer terugvouwen). We drinken koffie en kijken een beetje sipjes. Tuurlijk hebben we zin in 4 dagen San Francisco maar afscheid nemen van de bus en geen leuke, mooie, lelijke, griezelige campgrounds hebben is ook wel erg jammer.
We trappen af rond de klok van half 9, zijn 40 min later in SF bij Escape Rentals. Andrew staat al buiten en roept: Hey Mates, welcome back! We kletsen ff bij, prijzen de Van en laten onze bagage bij hem achter. We kunnen namelijk zo vroeg nog niet inchecken in het hotel.

We gaan de buurt maar eens verkennen en wandelen naar Fishermans Warf. Het is hier nog erg rustig. Alleen de mensen die er werken zijn druk aan de slag met alles klaar zetten en klaar maken. Wij stiefelen gewoon overal tussendoor. De zon komt op en de zeelucht ruikt weer heerlijk. We belanden naar alle pieren, maken overal een stop, kijken rond, babbelen erover, maken foto's en lopen weer door. Bij pier 39 blijven we ff hangen. Daar liggen alle zeeleeuwen. Grappig, van alle info die we al gezien hadden op internet, zien we het nu in het echie. De meeste zeeleeuwen liggen nog te pitten, maar twee geven een prachtige show weg. Ze stoeien met elkaar, duwen elkaar steeds van de vlonder af en vermaken zo het publiek. Dat publiek word trouwens steeds meer, het is rond een uur of 11 en SF begint te leven.

We struinen weer verder en gaan lekker in het zonnetje zitten in het park. Iemand speelt daar live muziek en het sfeertje is heerlijk. We zijn nog steeds erg moe, maar krijgen hier toch wel weer energie van. We lunchen uitgebreid. Dat wil zeggen, we wilden gewoon een lunch hebben, maar de porties hier zijn toch wel wat groter dan we gewend zijn. Bas heeft gekozen voor een steak met spiegel ei en ik voor een omelet met bacon, worstjes en cheese. Het smaakt verrukkelijk. Tegen de klok van 1 bel ik naar het hotel. Een zielige stem van mij dat we hier al staan met onze bagage die we niet kwijt kunnen zorgt ervoor dat we twee uur eerder kunnen inchecken. We nemen uitgebreid afscheid van "onze" Van en met een taxi gaan we er vandoor.

Het hotel (Union Square Plaza Hotel) ligt lekker centraal in het centrum. De kamers zijn prima, de badkamer ook. Geen klagen van ons dus. We leveren onze bagage af en gaan er meteen weer vandoor. Rondje Union Square leert ons dat het hier bestaat uit keidure winkels en een mix van allerlei toeristen die zich suf kopen. Wij lachen in ons vuistje, bij de outlets heb je het zelfde maar voor veel minder geld. Gnagnagna. We kopen tickets voor 2 dagen voor de hop-on-hop-off bus en krijgen de trip van vandaag kado omdat ze geen tickets meer hebben. Mazzeltje dus.

Bas en ik besluiten eerst het hele rondje te doen, zonder off-hoppen, dan weten we daarna precies wat we morgen wel en niet willen zien en kunnen we dan off-hoppen wanneer we willen. We zakken onderuit en genieten van de tour. We zitten bovendeks van de bus, maar pff wat is het koud zeg. We zijn dit weer heel niet meer gewend. Na de halve tour zijn we er wel klaar mee, het is veel te koud. Snel terug naar het hotel voor onze vesten en lange broeken. Eerst ploffen we doodmoe op bed, om een 2 uurtjes later toch weer erop uit te trekken. We willen nog zoveel zien. We maken een wandeling, het is overal vrij stil. Nadat we de buurt een beetje verkent hebben en we in de kroeg nog een biertje en strawberry daquarie hebben gedronken, gaan we terug naar het hotel.

Doodmoe zijn we. Een paar uur later maak ik Bas wakker om te zeggen dat hij zich uit moet kleden en onder de dekens moet kruipen. Ik doe hetzelfde.

Nighty night
Liefs Lissy en Bas

Yosemite NP en de laatste campground

Dag 24

Vroeg wakker, koffie en meteen weg hiero. Dit is geen campground om bij terug te komen.
Zoals elke dag gaan we weer fijn een stukje rijden. Wederom hoog de bergen in, we gaan naar Yosemite National Park. Dit park is vol groene bossen en watervallen. Is weer eens wat anders dan de vorige. We rijden en komen weer prachtige scenery's tegen. Her en der stoppen we om foto's te schieten of gewoon op een randje van de afgrond te genieten van het weidse uitzicht. Bij één stop hebben een groep chinezen een waar lopend buffet op een muurtje gebouwd. Het zier er allemaal erg lekker uit, helaas zijn wij niet uitgenodigd.

Wederom zoeken we naar beren, het is nu weer dag, dus nu vind ik het weer prima. We zien ze niet. Kreeg ik tot nu toe alles wat ik wenste te zien, nu werkt die magie niet meer. Wat erg apart is om te zien, zijn al die verbrande bomen.

Dit zijn gecontroleerde branden die nodig zijn om de natuur in balans te houden. Ze zorgen voor ruimte en sommige zaden hebben brand nodig om te openen. Wij reden lekker op zo een berg weg toen we opeens brand roken. Nog geen waarschuwing gezien dat er een gecontroleerd vuurtje gestoken is, dus we lette erg goed op. Nu roken we het niet meer alleen, maar zagen we enorme rookwolken, de lucht voor ons werd grijs en we keken elkaar verwonderd aan. Door rijden of omdraaien? We besloten nog een stukje door te rijden, maar het was best scarry. Stel je voor dat je gewoon op een echte brand inrijdt? Gelukkig zagen we een stuk verderop toch een bord waarop werd medegedeeld dat er gecontroleerd vuur gestookt is en dat men geen 911 moet bellen. Pfew.. gelukkig maar.

De watervallen zijn echt gaaf om te zien. We hebben het hier dan ook niet over die flutwatervalletjes die wij kennen. Er zijn hier van die mega grote, mega hoge watervallen die zomaar uit de keihoge bergen kletteren. We stoppen om foto's te maken en te kijken, hierna rijden we door naar het visitor centre om eerst even te ontbijten. Terwijl we de Van parkeren, houdt een hert het verkeer op door op haar gemakje over te steken. Deze zijn duidelijk bezoekers gewend. Net zoals de eekhoorns trouwens.

Die geven gewoon een showtje weg bij en onder je terrastafeltje en hopen dat je ze wat lekker geeft. Dat ze hier niets tekort komen is duidelijk. De ene is nog ronder dan de ander. Desalniettemin erg cute om te zien.

We gaan weer aan de wandel richting the falls. Op weg daarna toe lopen we langs mooie beekjes met super helder water. Aangezien mijn voetjes redelijk warm zijn, doe ik even vlug een "Jerry" (Uncle Jerry wil na een raft ervaring niet meer verder dan zijn enkels in het water, vandaar dat we dat nu een "Jerry doen" noemen). Heerlijk om in dat frisse water te staan. Terwijl we wandelen, komen we weer langs een plakje waar men stenen van groot naar klein stapelt. We hebben dit al eerder gezien. Zo een stapel kan verschillende betekenissen hebben, van religieus tot het markeren van paden. Ook de hoogtes van de stapels hebben dan weer een betekenis. In dit geval is het nu gewoon een toeristisch ding. De meeste mensen en dan vooral de kinderen vind het leuk om te zien en bouwen er zelf ook één. Wij vind het gewoon een mooi gezicht hoe al die stapels bij elkaar staan.

De wandeling gaat voort. De waterval is echt huge!!!

We vergapen ons, net als de andere honderd mensen, maken wat foto's en lopen weer door. Helaas hebben we nog steeds geen beer op ons pad gehad, maar we worden nog wel ff getrakteerd op een ratelslang. 2 foto's heb ik maar gemaakt, toen vond ik em wel zo boos kijken dat ik het verstandiger vond om em met rust te laten. Ik doe nog even snel een "Jerry" en we rijden weer door. Op weg naar Petaluma, net boven San Francisco. Hier zal onze volgende campground zijn. Tevens ook de laatste.

De bergen laten we achterons liggen, net als de hoge temperaturen en de rust op de weg. Geen eindeloze weidse uitzichten met natuur meer, maar schitterend tegen/op de bergen gebouwde huizen waarvan de meeste in victoriaanse stijl zijn. De highway is keibreed, 4,5,6,7 baans en vol. Wij rijden dan ook net in de spits. De drukte zien zorgt voor een bruisend gevoel in mijn maag. Bas en ik krijgen er weer energie van. Toch moet SF nog even wachten tot morgen. Vandaag is het Petaluma.

De campground is weer van KOA en dat staat voor de twede keer garant voor klasse. We hebben een lekker plekje en zijn erg blij dat we er zijn. Eerst maar eens een bakkie leut en ff lekker zitten. Daarna besluiten we om onze zooi maar eens te gaan uitruimen uit de Van en te proppen in onze backpacks nu het nog licht is. Eten doen we later wel.

Oh my Oh my, wat kan een mens veel verzamelen in 4 weken tijd zeg. We kijken elkaar af en toe vragend aan van: uhm.. hoe gaan we dit klaarspelen? We moeten er hartelijk om lachen. In het ergste geval sturen we het een en ander wel op naar huis. We passen, meten, proppen, vouwen en rollen van alles in en op elkaar. Niet alles lukt, maar we zijn tevreden. De rest van de avond word besteed aan niks doen. Beetje bij het kampvuur rondhangen, lekker douchen en wat eten en drinken. We moeten op tijd op, de Van moet in SF terug zijn om 10.00 uur. We maken het niet te laat en kruipen veilig (geen beren) onder ons dekbed. De temperatuur is hier snachts redelijk fris. 12 graden.. #brrr dat is even wennen zeg.

Weltrusten..
Liefs Lissy en Bas.