Dag 30

Bas en ik slapen bijna de hele vlucht. Goede zaak, zo gaat de tijd lekker snel, echter de pijn in je gat blijft hetzelfde. Met of zonder slaap. In Heathrow moeten we wederom een uur of 4 wachten. We hangen als twee gaar gestoomde kippen aan de bar en zijn dodelijk vermoeid. Dit komt grotendeels door de pillen en het lange wachten overal. We zitten zwijgend en met een duffe blik naast elkaar te zippen van onze café latte en cappuccino. We struinen naar de douane, kleden ons weer grotendeels uit, besluiten dat we willen roken, gaan weer terug naar arrivals, roken een peukje of 3 en gaan weer door de douane. Ja dit had slimmer gekund, maar daar waren we echt te moe voor. Ondertussen heb ik al 3 keer gechecked of onze bagage mee kwam. En zelfs bij het boarden, deed ik dat nog, de heer in kwestie liep keurig naar beneden en ging persoonlijk checken of hij ingeladen was. En dat was gelukkig zo!

Boarden, ging lekker vlot, maar eenmaal aan boord krijgen we te horen dat er vertraging is vanwege het noodweer dat net geweest was. (niks van gezien, maarja, onze ogen hingen dan ook op half 3 snachts), dus we blijven fijn een 45 min aan de grond voordat we gaan. We sluiten onze ogen en worden wakker in Düsseldorf.

Onze bagage kwam redelijk vlot, Joyce zou ons opwachten en naar huis brengen. Echter smiddags had zij tegen Bas al gezegd dat ze een verrassing voor me had. Echter Bas had dit weer niet tegen mij gezegd. En zo liepen we op ons gemakkie het hoekje om, we zwaaien naar Joyce en ineens zie ik Joey daar staan. Tja, dat en de vermoeidheid, dat was te veel. Tranen kregen de vrije loop.

We trapten af met zijn vieren naar de kroeg in Azewijn van Linda en Kevin, hingen daar een paar uurtjes aan de bar en door naar het huis van Bas. Tegen de klok van 2, Nederlandse tijd, ging bij ons letterlijk en figuurlijk het licht uit. Raar idee, je gaat op zaterdag half 2 smiddags weg en bent op zondag om een uur of 1 snachts thuis. Al die tijdsverschillen.. pfff lastig hoor.

Weltrusten
Liefs Lissy en Bas