Dag 29

We worden wakker en haasten ons naar Starbucks, hierna een snelle douche en de laatste spulletjes inpakken. Alle tassen zijn keurig gevuld. Moet goed komen denken we. Om 11 uur checken we uit, aangezien we pas om 2 uur op het vliegveld moeten zijn (vlucht is om 16.55) laten we de koffers nog fijn in het hotel en pakken we een taxi naar Fishermans Warf. Hier gaan we eerst maar eens rustig ontbijten en dat alweer bij Wipeout . Ik neem pizza en Bas neemt een burger. Eigenlijk wilde ik een omeletje, maar de ontbijt kaart eindigt om 11 uur. Te laat dus. We kopen hier de laatste souvenirtjes. Kan best nog wat bij.. denken we. We nemen weer een taxi terug en scoren nu echt ons laatste bakkie bij Starbucks. Sjouwen alle koffers naar buiten en direct komt onze airport shuttle er al aan.

Keurig op tijd allemaal. We toeren nog even langs 2 andere hotels om daar nog wat mensen op te halen en trappen af naar San Francisco Airport. Wij zijn keurig op tijd, echter het inchecken is al vertraagt, dit betekend dat we bijna 2 uur later inchecken. Voordeel hiervan is weer dat we nu wel als eerste in de rij staan. Positief blijven hè!

Ik zie een koffer weegschaal staan en ga daar even gebruik van maken. Oef, das mazzel, onze koffers zijn beide 21 kilo en we mogen 23 hebben. Nu ff de handbagage erop knallen, deze mag 6 kilo max zijn. Met grote ogen van ongeloof zien we dat we er één hebben van ruim 14 kilo en de andere is ruim 18 kilo. *schrik* En nu? Bas zegt dat ze deze toch nooit checken, daar gokken we dan maar op. Ik trek mijn allerluchtigste gezicht en hoop dat alles werkt. Nee dus. Het werkt voor geen meter. Onze handbagage word gewogen en ik krijg rode blosjes van schaamte op mijn wangen. Ik bedoel, alleen een mega debiel zou niet door hebben dat deze tassen zwaarder zijn dan de 6 kilo max die ze mogen wegen. Het word uitpakken of bij betalen. We besluiten om bij te betalen. Nu is mijn zorgvuldig uitgezochte handbagage, die helemaal gevuld was met dingen voor mijn kids en dergelijke, alsnog naar het bagageruim verdwenen. OWEE als ik die niet direct terug heb in Düsseldorf, dan zwaait er wat!!!

We hebben nog twee uur over, gaan buiten in het zonnetje sigaretjes roken, beentjes bruinen en daarna willen we maar weer wat gaan eten.

Eerst ff naar de ATM. Bas pint geld en daarna is het mijn beurt. Op het scherm staat "processing" en dan zou daarna mijn centjes eruit moeten komen. In plaats daarvan komt er...niets!, het apparaat blijft door rammelen en door rammelen. Ik maak nog een grapje en zeg dat ze ter plekke geprint worden, maar voorlopig kwam er helemaal niks. Het processing scherm was inmiddels weg en klaar voor een nieuwe klant, maar ik had nog steeds geen centjes. Pff heb ik dat nu weer? Dus ik bel met de Bank of America, de keurige jongeman aan de telefoon verontschuldigd zich (niet dat ik daar centjes mee krijg) en ik word doorverbonden omdat hij het antwoord niet weet. *zucht* De dame in kwestie verontschuldigd zich (heb ik nog steeds geen keiharde dollars mee) en meldt dat ik in Nederland even naar mijn eigen bank moet gaan om het bedrag terug te claimen. Dusssss, nu zijn Virgin Atlantics en de Bank van America ons al geld schuldig. Wij hebben straks na het terug claimen van ons geld, meer vakantiegeld over dan we dachten. Dat is dan wel weer leuk. Positief blijven bekijken. ?

Ik pin bij een andere ATM en daarna gaan we een hapje eten. Ik eet echt Japans (dat zeiden ze, maar ik heb het nooit gehad dus kan heel niet proeven of het waar is) en Bas eet een... burger. Juist!
Samen roken we nog gezellig een sigaretje buiten (of twee), Bas koopt nog een boek, ik een flesje water en we gaan boarden bij de gate. We hebben plaatsen op het bovendek. Goede been ruimte en het is niet zo druk, nog 66 plaatsen open, dus je kunt makkelijk even ergens anders gaan zitten. Bas kiest voor een plaatsje voor mij wat tevens de aller-voorste rij is, dus maximale beenlengte. We hebben de voordelen van het bovendeks zitten al samen door genomen. Ten eerste mag je sneller boarden en ten tweede zitten we dicht bij de piloot, en die zorgt er wel voor dat zijn hachje gered word als we neerstorten, ten derde is de overlevingskans sowieso groter, want met een crash stuiteren we mooi boven op al die mensen van het benedendek en dat geeft een zachte ondergrond en veert enigszins. De take off gaat super soepel, totaal geen naar gevoel in mijn maag en ook geen misselijkheid. Dat kan natuurlijk ook door de reispillen komen. Naast mij zit een mijnheer die een beetje graag praat. Nu doe ik dat ook, maar heb er nu helemaal geen zin in. Ik geef keurig en beleefd antwoord op alles en probeer zo snel mogelijk mijn laptop te pakken om te kunnen gaan bloggen. Uppen gaat ff niet, dat begrijp je wel. Terwijl ik dacht dat dit de mijnheer wel aan het denken zou zetten dat ik geen gesprek aan ga, blijft hij moedig aanhouden. Gelukkig word nu het eten geserveerd en daarna leg ik de lap weg en ga ik fijn een tukje doen. Nu maar hopen dat de mijnheer naast me tevreden is met de armleuning, mijn headset, mijn beenruimte en mijn beleefde antwoorden en me fijn met rust laat.

Tot na de vlucht ergens.
Liefs Lissy en Bas.