Hoge bomen *Sequoia NP*

Dag 23

Vandaag gaan we naar Sequoia National park, maar niet voordat Rodney ons voorzien heeft van koffie. Hij sliep een beetje lang uit, dus het eerste bakkie was toch een eigen nescafé, maar daarna kregen we dan toch ons beloofde bakje leut. Hierna gingen we weer op weg.

Bergje op, bergje af, slinger naar links, slinger naar rechts. Ik werd er niet vrolijk van. Oren ploppen open en weer dicht. Het ene moment lig ik bijna bij Bas op schoot en het andere lig ik met mijn wangen tegen het zijraam aangedrukt. Ik ben eigenlijk wel klaar met die bergen. Overslaan zit er echter niet in. Het is nu eenmaal een deel van de USA en ligt op onze route. Eindelijk zijn we bij Sequoia National Park. We wisten beide dat het hier om erg grote en hoge bomen ging.

De kleurverandering was weer spraakmakend. Hoge bergen met diepe canyons gevuld met bomen en struiken in de kleuren groen, rood en bruin.

Super mooi en weer eens wat anders dan rots partijen. Mooie canyons die doorklieft werden door de Kaweah River. We reden verder (een lullig parkje kan maar zo 50 mijl zijn) en stapten her en der uit om foto's te maken. Steeds dieper kwamen we tussen de bossen in. Overal stonden wildlife waarschuwingen en hoewel we weten dat het gevaarlijk is, toch hoopten we vurig dat er een beer over zou steken. Slimme plannen waren we aan het smeden, van het roepen naar Yogi beer tot het bakken van plakken bacon om yogi te lokken. Helaas we hebben geen beer gezien.

Wat we wel zagen waren hele hoge bomen. Nog nooit hebben we zulke hoge bomen gezien. Een prachtig gezicht en vele: Oh kijk die dan en Wauw kijk daar links, kwamen uit onze mond.

De zon was er vandaag maar weinig en daar waren we heel niet rouwig om, de temp was nog steeds hoog.
We hebben het visitor centre bezocht en wat erg leuk was, was de vergelijking van de bomen met andere zaken. Ik bedoel, ja die bomen zijn hoog, maar hoe hoog is dat nou eigenlijk? Stel je voor dat 1 boom wel 225 olifanten op elkaar gestapeld is, of dat 1 boom zeker een kwart groter is dan een raket of bijv. het Vrijheidsbeeld. Dat is toch redelijk indrukwekkend dacht ik zo. We gingen een stuk hiken naar de General Sherman Tree, deze tree is het grootste levend iets op aarde. De boom is ongeveer net zo hoog als een flat van 14 etages. Uhm, ik woon op 11 en dat is toch redelijk hoog vind ik, we hadden er nu echt een idee van. Pfew.. das groot zeg.

We zaten nu op een hoogte van 7000 feet, de lucht is hier erg dun en dus is het lastiger ademen, vooral als je aan het hiken bent. De temperatuur is ook erg laag als je zo hoog zit. Hij was nu zo rond de 18 graden. Dit deed ons fijn aan thuis denken. Echter één uur later, toen we weer de bergen uit waren, zaten we weer op 37 graden. Je zou terecht denken dat je hier snip verkouden van zou worden, maar ik denk dat het allemaal te snel gaat om daadwerkelijk ziekjes te worden. Wij hebben er in elk geval geen last van. Gewoon Jasje/vestje aan als het wat frisser is en het meeste weer uit als de temp oploopt. De airco in de Van staat aan, maar zodra de buiten temperatuur het toelaat om de ramen open te doen en op die manier wat verkoeling te krijgen, gaat de airco meteen weer uit.

We hebben geen idee waar we de nacht moeten doorbrengen. De telefoon heeft steeds geen ontvangst en dus kunnen we internet niet checken. We blijven maar doorrijden tot we ergens iets zien. Als we weer de bergen in rijden, zegt Bas dat ingeval van nood, hij de Van hier wel aan de kant van de weg plant. Ik vind het geen geschikt idee. Sterker nog, het idee om dan nu ineens wel een beer tegen te komen, maakt me doodsbang. Uiteindelijk komen we bij een campground. Een of ander vaag tiepje verwelkomt ons en rijdt ons naar een plekje toe. Alles is oud, kapot en ziet er niet uit. De gentleman zegt nog even dat er in de damesdouche een groot gat in de muur zit en er dus iemand op wacht moet staan als ik wil douchen. Nou, weetje? Wat dacht je van het douchen lekker over te slaan vandaag? Strak plan! We zitten in het keidonker, langs de rand van het bos en zien echt geen hand voor ogen. Bas maakt nog even wat te eten klaar, terwijl ik angstvallig met mijn pieterpeuterige zaklampje de bosrand in de peiling hou. Die beren hè.. ik vind het maar niks zodra het donker is.

We kruipen in bed en ik double check of de deuren op slot zitten. En nee, er mogen geen raampjes open vannacht.

Slaap lekker..
Liefs Lissy en Bas

The day after LV

Dag 22

We hebben voor ons doen uitgeslapen, maar liefst tot half 10. Uitchecken is om 11, dus we hebben nog heel even de tijd om de Tower in te gaan en te kijken hoe de strip met daglicht is. Niet echt indrukwekkend ineens. We halen koffie en ontbijt bij Starbucks en vervolgen onze weg naar Sequoia National Park.

Het word een weer een lange rit. 6 uur op en af en dat met die hitte en door de woestijn. Maar dan...in Primm op de grens van Nevada en Californie doemt ineens een fashion outlet op. Oh is dat ff vervelend zeg. Vriendin Bas is helemaal verheugd, hij zou wat shoppen betreft gewoon een vrouw kunnen wezen. We huppelen gezellie naar binnen, om een uurtje later nog gezelliger naar buiten te huppelen. We hebben maar liefst 5 paar Nike schoenen gekocht voor 221$. We hadden ook nog geen schoenen bij ons, dus de nood was erg hoog.

We gaan weer fijn een stukje rijden. Bas doet een tukje, ik rij, kijk rond en fotografeer.

We krijgen nog ff een megabui onderweg, maar daar raken we inmiddels al aangewend. De regen reist gewoon met ons mee. De temperaturen zakken naar 21 graden en stijgen weer net zo snel terug naar 37. Het is een rare gewaarwording. Vanuit de droge desert, rijden we door hoge heuvels die helemaal verdort zijn, met hier en daar een groene struik, over heuvels bezaaid met windmolens, naar het platteland helemaal vol met groene fruitbomen en mooi bloeiende struiken. Ook komen we van die veldjes die we vroeger in Nederland ook hadden, met van die JA-knikkers, tegen. Grappig om die ook weer eens te zien. We maken een pitstop in Lindsey en eten daar ons dinner dat bestaat uit een broodje bij subway. Net zo lekker, wel een beetje jammer dat we daar vast aan de vloer plakten. Toen ik dat uitgebreid demonstreerde vroeg de jongen achter de counter: Sticky? Antwoord van mij: Yeah, must be my Shoes, i guess. *zucht*

Lindsey heeft geen campgrounds in de omgeving en dus rijden we nog maar een stukje verder. Beetje saai bloggen zo, maar tis niet anders. Als we weer hoog en in het donker door de bergen rijden, zien we een bord met: Three Rivers Hideaway. We nemen een gok. De dame die ons ontvangt in het donker is allervriendelijkst, de camping is niet het meest luxe, maar zodra we parkeren, raken we meteen aan de praat met Rodney.

De gezellige buurman (hij leest mee, dus ik moet lief blijven..hahaha) is een echte Amerikaan en we praten tot erg laat over de verschillen tussen Nederland en de USA. Hij heeft een fijne open mind over alles en is niet zo klein denkend als de meeste Amerikanen. Hij wil echt weten hoe het bij ons is. Voordat we naar bed gaan beloofd hij ons eerst nog even een verse bak koffie in de ochtend. Heel prettig dus.

In bed praten we nog even na over Las Vegas en de campground waar we nu zitten. Redelijk groot contrast zeg maar. We hebben genoten in LV en nog 1 dagje daar doorbrengen zou prima zijn, maar verder zitten we toch liever op een campground als deze. Doe maar gewoon, dat past beter bij ons!

Sleep well all.
Liefs Lissy en Bas

Ps: natuurlijk namen we de regen ook mee naar Three Rivers, dus het kwam fijn met bakken uit de lucht. Wij balen, maar de rest was in extase. Ze lachte hardop en iedereen had het erover. Men liep in t-shirts in de regen en vonden het geweldig. Kom fijn een maandje logeren in the Netherlands zou ik zeggen.

Viva Las Vegas

Dag 21

De wekker staat op half 8 en aangezien we vannacht met de deur van de Van open hebben geslapen, is het uitzicht meteen weer goed. We worden dus ontspannen wakker. We drinken koffie, ruimen op en gaan nog ff lekker douchen met de gratis muntjes van Blackhawk. Ik wil nog ff mijn pony knippen maar het blijkt met een nagelschaartje nog best een lastige klus. De eerste de beste die dus vanaf nu commentaar op mijn te korte en scheve pony geeft word verwijderd uit de mailinglist. (grapje) Ik meldt nog ff aan iemand dat de buren een fontein hadden en binnen vijf minuten staat iemand dat alweer te repareren. Tegen 11 uur verlaten we ons paradijsje en trekken we richting Las Vegas.

Zodra we in de buurt van Nevada zijn, staan overal al grote billboarden met reclame van casino's en dat gewoon midden in de woestijn. De temperatuur loopt als snel op naar de 44 graden, het uitzicht is woestijn.

Alles dor en met cactussen en soms een pluimpje groen. Amazing weer. We ontbijten/lunchen in Moapi Valley, parkeren de auto en openen de deur. OMG, dit is ff heel apart zeg. Alsof er een föhn op je gericht word en dan wel op het hoogste hete standje. En dat dan echt zonder overdrijven. Het aparte is wel dat we hier beter tegen kunnen dan gisteren de 37 graden. Komt misschien ook doordat je hier heel niet merkt dat je zweet. Je zweet echt wel, maar de hitte zorgt er voor dat je zweet direct weer verdampt en dus merk je daar weinig van. Veel drinken is wel een vereiste. Buiten een sigaretje roken kan prima. Wel voel je direct, echt direct, je benen verbranden. Het prikt, bijt en brandt.

Het sigaretje word een vluggertje en dan snel de Van weer in. De iphone heeft gedurende het sigaretje gewoon in de houder van het raam gestaan, met als resultaat dat hij de melding geeft: temperatuur te hoog. Ook de iphone van Bas vind dit dus net iets té. Met zijn drieën in de airco zijn we zo weer op de juiste temperatuur. Nog 1.30 uur naar Las Vegas. Weer eenmaal op Hwy 15 zien we een bord met smoke shop tax free. We gaan een kijkje nemen. Yup, ook hier weer spotgoedkoop. Ook verkopen ze hier vuurwerk en niet zo weinig ook. Niet keurig in veilige opslag, welnee, gewoon meters hoog stapelen. En dan als voorbode van Las Vegas: ze hebben achterin een extra gokruimte met allemaal flitsende gokkasten.

Nog voor dat we Las Vegas in rijden, zien we op een afstand "ons" hotel al overal boven uit steken. Het Stratosphere!

Bas vond het een gaaf hotel en wilde graag van een enorme hoogte de strip kunnen overzien. We wandelen naar binnen en worden meteen overweldigt door een mega groot casino, met de airco knoerthoog, het feit dat overal gerookt mag worden en een overschot aan flitsende lampjes. Als we willen inchecken blijkt er iets mis gegaan te zijn. De reservering is niet door gekomen. Bas blijkt inmiddels twee mailtjes gehad te hebben over de reservering, maar ja, in de woestijn is het ontvangst nu eenmaal niet het je van het. We zetten recht wat er mis was en krijgen onze kamer sleutel. Pfff das wel even andere koek dan onze cute Van. We nemen een heerlijk frisse douche en gaan de strip bekijken. Op aanraden nemen we de shuttle, maar na 10 minuten ben ik die al zat. Zo zie ik toch geen moer? We besluiten gewoon de strip te voet te doen en als het te warm is moeten we gewoon op tijd de winkels ingaan of het terras op schieten. En zo kwam het dat we her en der heerlijke Strawberry Daquari's en Jäger Boms moesten nemen en dat we bij het Hard Rock Café niet alleen een T-shirt voor Bas scoorden, maar ook een mega lekker hapje eten.

Dit eten was trouwens een "starter" (voorgerecht dus) en meer dan genoeg voor ons beide als hele maaltijd. Is trouwens pas de eerste keer dat we het echt te veel vonden. We zullen van nature wel enorme schransbakken zijn.

De strip was super leuk. Al die mega grote hotels, mega grote reclame zooi, al die mega grote winkels met mega grote namen, al die mega grote shows en die mega mensenmassa op straat.
7 uur later komen we helemaal uitgeteld weer op onze kamer. De zon is allang vertrokken en dus zweten we ons suf, dat we net zo snel weer met drank aanvulden. We ploften op bed en bleven liggen tot de airco ons weer op temperatuur had gebracht. 3 kwartier later waren we klaar om de tower eens te bekijken. Oh My, wat is dat een mooi gezicht zeg. We maken foto's en genieten van het uitzicht. Hierna duiken we toch nog even het casino in. We gokken wat, maar gaan uiteindelijk met maar 58$ winst naar huis. Net niet genoeg om onze baan thuis op te zeggen. Als we op onze kamer aankomen is het inmiddels 2 uur in de nacht. Echt helemaal kapot vallen we binnen 2 tellen in slaap.

Sweet Dreams vanuit Vegas
Lissy & Bas

Zion in vogelvlucht en onze oase in the desert

Dag 20

Wederom een keikoude nacht gehad en wederom werden we er beide wakker van. Nadat we ons dekbed tot dik over onze oren hebben getrokken was het leed voorbij. Terwijl we aan de koffie zitten, probeer ik het blog te uppen. Geen gemakkelijke opgave. Internet valt steeds uit, fotos weigeren te uppen en meer ban dat soort digitale ellende. Maar ik geef de moed niet op en uiteindelijk lukt het dan toch. We ontbijten met meloen en koffie in het vroege ochtend zonnetje. Ik wil skypen met kiddo, maar die is helaas niet online. Even een sms sturen kan hier niet. Geen telefoon met ontvangst. Wel skype ik ff met mijn moeder. Beiden vinden we het fijn elkaars stem weer ff te horen. We pakken weer in en trappen af.
Vandaag willen we naar Zion National Park.

We crossen de bergen weer door. Het gekke is dat, zodra we de bergen op en af en weer op rijden, ik steeds moet geeuwen. De hoogte verschillen zijn dan ook erg groot. Past natuurlijk wel bij Amerika waar alles groot is. Het woordje " plop" betekend voor ons niet meer een fles openen, maar dat je oren open en dicht schieten. Gebeurd soms wel 50x op een dag. Zion National Park is wederom mooi en natuurlijk weer heel anders dan de p[arken hiervoor. De kleuren die overheersen zijn rood/geel en beige.

Aangezien ik vandaag beetje een dipdagje heb, (tranen die hoog zitten en totaal geen energie, wel goedgehumeurd overigens) gaan we geen trails hiken of iets dergelijks. Ook Bas heeft geen zin om in de hitte van 37graden veel te ondernemen. We hebben nergens gereserveerd, dus gaan we gewoon rijden tot we het zat zijn en een campground tegen komen. Midden in de woestijn, rond de klok van 15.30, schieten we campground Zion River Resort op nabij Zion in het plaatsje Virgin.

Het is alsof we in een oase belanden. Dit is de beste, mooiste en meest luxe campground ever. En zeker niet de duurste. Eigen plekje met zon, schaduw onder de bomen, eigen stukje mooi groen gras voor de Van, picknicktafel, bbq en firepit.

Zwembad met spa dicht achter ons plekje en the best service er is en bovenal: géén bugs!! Wel hebben ze hier die megagrote kevers met de naam: Cicada beetle. Een schattig klein kervertje van 5 cm, die een buzzing sound maakt dat zo knetterhard is dat je er bang van word (denk aan krekels maar dan 20x harder). Hele concerten hoor je hier. Bij navraag (schijtbak 1e klas) blijkt dat ze in de bomen blijven en slapen ze snachts gewoon. Je hebt er dus geen last van.

De Van word geparkeerd en vliegensvlug kleden we ons om en binnen een luttele 10 minuten liggen we op adem en temperatuur te komen in het zwembad. Gosh, dit is echt hemels maar dan ook echt hemels. Man man man wat waren we hier aan toe zeg. Nog lekker vroeg, alle tijd van de wereld, prachtig weer, goed gezelschap, lekker eten en drinken en prima internet. We zwemmen en zonnen, gaan terug naar de Van, gooien de handdoek op ons privé grasveldje en chillen. Blackhawk (de Indiaan van de receptie) komt er gezellig bij zitten. Hij rijdt een dikke corvette. Aagje als ik ben, vraag ik of hij hier zo goed verdient? Blackhawk vertelt dat hij 4voudig kampioen in martial arts is, hij zanger is en zo nu en dan acteert. Even googlen op Blackhawk Walters en we krijgen het één en ander te zien van hem. Leuk zeg. Hierna vallen we alle twee in slaap. Ruim anderhalf uur later worden we weer wakker. Tjonge wat is dit ontspannen zeg. Bas maakt eten klaar, daarna bakkie leut en om half 10 gaan we nog even lekker zwemmen en genieten in de spa. Hoe goed kun je het hebben?

Tegen een uur of 11 naar de Van, de temp is rond de 27 graden. Ik wil lekker bloggen en dan ineens zie ik kiddo online komen, het is in Ndl. 7 uur smorgens, dus we gaan even fijn kletsen.

Kiddo snapt het hele tijdsverschil gedoe niet en steeds weer probeer ik het hem uit te leggen. Hij vraagt zich bezorgd af of dat wel weer goed komt als wij terug zijn. Dan ben ik smorgens namelijk nog erg moe terwijl hij dan al naar bed moet. Dat kan toch niet? Ach manneke, komt allemaal goed, geloof me maar. Een half uur later zijn Bas en ik de globale planning van morgen aan het maken, het is 1.30 uur, de temp is zo vreselijk lekker dat wij heel niet naar bed willen. We stippelen de route uit tot aan San Francisco en boeken een hotel in Las Vegas. Bas wil een echt gaaf hotel en zijn wil geschiedde. Terwijl we hier dus lekker over keuvelen, springen opeens overal sprinklers aan. We schrikken ons rot, rennen en springen, door en over de sprinklers met onze spullen en komen niet meer bij van het lachen. De plek naast ons heeft een lekkage en we hebben een prachtig uitzicht op een fontein van zeker 3 meter hoog. We zijn het er beide overeens dat dit het moment is om ons bed op te zoeken. We kruipen in de Van en omdat de temp zo chill is slapen we lekker met alle deuren open.
Hemels, ik zweer het je.

Goodnight
Liefs Lissy en Bas.

Bryce Canyon

Dag 19

Zei ik nou dat het heel koel was in de Van? Dat was een understatement. Het was bere koud zeg. Midden in de nacht werden we er beide wakker van. Kruip ik de afgelopen dagen zover mogelijk van Bas weg met die hitte, was het nu strak andersom.
Voordeel was dan natuurlijk wel weer het lekkere weer bij de ochtend koffie. We hebben nu wel internet, maar helaas te langzaam om te skypen. De laatste paar dagen denk ik wel erg veel aan mijn kids. Niet genoeg om naar huis te gaan hoor. Dat dan weer niet. En ook alleen maar aan mijn kids, sorry voor de rest van jullie ;-P
Het bloggen duurt lang, maar lukt uiteindelijk wel. Ondertussen kletsen we met iedereen en ontvangen we weer erg leuke reacties over "onze" Van. Hierna gaan we op weg naar Bryce Canyon National Park.

De temperatuur verschillen zijn echt idioot. Elke dag verbazen wij ons er weer over. Nu net gingen we van 19 graden naar 28 binnen 9 min. Het lijkt de overgang wel, niet dat ik nu weet hoe dat is hoor, ik ben daar natuurlijk nog veeeeeel te jong voor. Ook Bryce is weer adembenemend. Wat een enorme schoonheid heeft dit land toch te bieden.

We gaan een trail helemaal naar beneden lopen, in de veronderstelling dat deze 1,3 mijl lang is. De trail is kei en keisteil. Eenmaal beneden vertelt iemand dat de trail ruim 3 uur duurt. Pfff daar hebben we niet zo een zin in. Wat over blijft is die keisteile trail weer naar boven klimmen. Mijn benen en hartslag zijn hier niet blij mee. Bas doet het sneller en staat bovenaan klaar met een grote can ijs en ijskoud water. Heerlijk, daar hadden we echt behoefte aan. Ik heb de stappen geteld en kwam maar liefst op 858 stappen en dat dus twee keer. *veegt zweet van voorhoofd* Toch had ik ook daar geen seconde van willen missen. Vonden we in het begin eekhoorntjes nog heel bijzonder, lopen we er nu gewoon langs op. Tenzij we een nieuw soort zien of zo een mega cute fatsootje. En dat was nu het geval. Sjeesde al die slanke dennen vrolijk in de rondte, hupte Mister Fatso traag en niet meer zo hoog. Mister Fatso wilde eten en was bereid daar ver voor te gaan. Zover dat Bas op een afstand van krap 30cm met zijn had zat omdat Mr Fatso dacht dat hij eten kreeg. Mooi niet dus, daar staat een boete op van 100$, wel hadden we een leuke foto.

Als we Zijn bijgekomen van de tocht naar boven (Bas eerder dan ik), rijden we door naar Escalante. We stoppen nog even voor een magneetje voor mij en shoppen wat.

Vlak na Escalante moet ergens een waterval zijn en die willen we wel zien. Inmiddels is het 15.00 uur, word toch wel een keertje tijd voor ons ontbijt/lunch momentje. We schieten een willekeurgie parkeerplaats op en kijken naar een idyllisch plekje. Een meertje, wat groen als bomen en struikjes, een steiger, picknicktafel en zonnetje die over het water schijnt. We zijn der van en vleien ons meteen neer. Bas maakt ff snel (tja zo doen chefs dat) voor ieder 2 boterhammetjes met gebakken ei en bacon. Koffie erbij en spectaculair uitzicht over het meer. Wat hebben we toch weer een mazzel.

We besluiten de waterval te laten voor wat het is. Tis laat, we zijn moe en er is richting Escalante niet echt veel aan campgrounds en dus moeten we dat hele stuk dan weer terug rijden. Bas kiest voor een KOA camping. Duurder had men ons vertelt, maar ook luxer. We gaan het beleven. Met mijn benen bungelend uit het raam, wiebelend een blog schrijvend in het schrift op mijn schoot en genietend van het uitzicht, gaan we weer op weg. KOA is een campground keten door heel de USA. Een half uurtje verder zien we een KOA bord in de verte. We krijgen een plekje toegewezen en tjonge, wat voor één zeg. We staan hoger dan de rest en kijken zo uit naar de bergen. Eigen picknicktafel en firepit/bbq, zon en dat voor maar 31$. Het park is echt super mooi aangelegd. Een zwembad, sjieke laundryroom, keurige was/douche gelegenheid. Het enige minpuntje is de belabberde WIFI en de hoeveelheid bugs/mosquito's.

We planten onszelf direct in het zonnetje, bier en smirnoff pineapple komen uit het ijs en we genieten van de zon en het uitzicht.Bas gaat ons maaltje bbq-en en de rest van de avond spenderen we zittend bij het vuur, beetje pielen op de pc en Bas probeert de sterren te fotograferen.

Het aantal sterren is enorm. Dacht ik een vreemde baan met wolken in de gitzwarte lucht te zien tussen de sterren, leert Bas mij dat dit de melkweg is. WAUW! Die heb ik nog nooit gezien. Die baan loopt net als een regenboog door de gitzwarte lucht die dan weer bezaaid is met sterren. SCHITTEREND!

Ik bedenk me hoe vreemd het is dat Nederland dit (zonder melkweg) 8 uur geleden ook heeft kunnen zien. Gek hoor.

De nacht is heerlijk koel, zo niet zelfs frisjes. Omdat de 40% deet bij mij niet werkt, koop ik in de campwinkel een ander spulletje. *buzz Away* Het zal mij benieuwen. Vol goede moed begin ik direct te sprayen. Een walgelijke odeur verspreid zich op mijn benen en in de lucht. Mijn hemel zeg. Hier blijven niet alleen de muggen mee weg, nee, ik moet Bas smeken of ik *please please please* , de Van mee in mag. Hij is coulant, het mag. Bloggen zit er niet in vanwege de internet verbinding. Misschien morgen ochtend. Dan lijkt het steeds beter te lukken.

Truste voor ons, goedemorgen voor thuis.
Liefs Lissy & Bas

Rood, roder, roodst.

Dag 18

Blij dat de nacht voorbij is. We zijn her en der gestoken door die verdomde muggen en beginnen al krabbend met een bakkie koffie. Mijn stoere, 1 week vast zittend blijvende, tattoage(?), heeft zich vannacht verdubbelt. Hij zit nu gedeeltelijk ook op mijn andere been. De enorme hitte van vannacht, zorgde voor aan klamme huid en de tattoo heeft afgegeven. Nu meteen maar de schrob borstel erover heen, meteen daarna voel ik me weer volwassen.. *what ever that means*
We zijn ook erg blij met de enorme koeltas die Mieke ons gegeven heeft. Voor een dollar koop je overal grote zakken ijs en die gooi je dan weer fijn in die tas. Eindelijk zulk koud drinken dat het gewoon pijn in je keel doet. *thnx Miek*Doel van vandaag is Arches National park. Eigenlijk denken we al het moois nu toch wel gezien te hebben. Pff zaten wij er ff flink naast zeg.

Arches national Park heeft prachtige rode, roze, oranje rotsen/bergen.
Dan weer met groen gemêleerd en dan weer met wit. Echt in 1 woord WAUW! De regen komt regelmatig ff om het hoekje kijken, maar is net zo snel weer weg als hij opkomt. Wel blijft het de hele dag bewolkt en eerlijk gezegd zijn we daar heel niet rouwig om. De temperatuur is nu veel lekkerder en de kleuren komen nog beter uit. De fotos zijn ook minder overbelicht. We blijven een aantal uur hangen in Arches.

Hierna gaan we weer een aantal uren rijden. We hebben een campground gereserveerd in Marysvale.

Voordat we daar aankomen gaan we eerst een lekker hapje eten in Richfield. Althans, dat was het plan. Bij het eerste restaurant zijn we weer weggelopen. Het wachten duurde ons veel te lang en dat terwijl er geen kip in de tent zat. Dat is dus niets voor ons. Bij het tweede restaurant gaat het lekker vlot. De salades zijn verrukkelijk , echter het vlees van mij en de vis van Bas zijn niet te pruimen. Normaal gesproken geef je dan geen fooi, maar nu we weten hoe weinig hier een serveerster verdient, vinden we het toch een beetje sneu en dus tippen we alsnog, uiteraard wel met de mededeling dat het niet lekker was. Pech gehad.

Als we aankomen in Marysvale, bij Lizzie en Charlys campground, is het al erg donker. In de verte zien we lightning, maar toch gaan we eerst weer fijn buiten zitten met wat te drinken. Het is doodstil en de temperatuur is nog steeds uitstekend. Na een uur begint het ook hier weer te regenen. We nemen het denk ik met ons mee. Vond Jerry het raar dat het maar zo ruim een kwartier "echt" regende in Canon City, hadden we het daarna in Moab en nu in Marysvale. Het zijn gelukkig allemaal hele kleine buitjes. Behalve dan natuurlijk net nu wij naar bed willen gaan. De Van is gelukkig lekker koel. Geen internet, dus geen blog. Scheelt weer, had er toch geen zin in..

Goodnight
Liefs Lissy en Bas

The Royal Gorge Bridge

Dag 17

Half 8 de wekker gezet. Door het gezellig lang in de tuin zitten en daarna nog bloggen, heb ik maar 3,5 uur geslapen. Eigen schuld, dat weet ik wel. Bas wat langer, die was in de luie stoel van Jerry in slaap gevallen met de remote in zijn hand. Ik heb hem lekker laten liggen. De backpack van Bas is helaas net een tikje aan de krappe kant, anders was de stoel mee gegaan.

We zijn vroeg op om nog ff te kunnen zien voordat we afscheid moeten nemen. Ik vind het best zwaar en wil een kort en luchtig afscheidt. Mieke wil volgens mij precies het zelfde. We kussen en huggen en zeggen gedag. Ik vond het werelds om voor het eerst hier te zijn bij M&J.
De spullen worden weer ingepakt, de Van ge-rearanged en de verse muffins die Mieke nog voor ons gebakken heeft worden zorgvuldig opgeborgen. Dan gaan we op pad. Eerst maken we nog even een tripje naar de Royal Gorge Bridge. We gaan ons vergapen aan het panoramische uitzicht vanaf een van de hoogste hangbruggen ter wereld. Hij is 1053feet hoog en verspreid over een kwart mijl over de canyon.

Het uitzicht is waanzinnig, maar dat begrijp je wel. Helaas is de diepte weer niet mooi op de foto te krijgen. Maar goed, wij hebben het in ons geheugen gegrift staan. Je kunt daar verder van alles doen, van gondels over de canyon tot draaimolens en een dierenpark voor de kids. Wij maken alleen de oversteek en ontbijten/lunchen er. Owja, ik laat ook nog een paintbrush tatoo zetten op de zijkant van mijn scheenbeen, just for fun en hij zou zeker een week blijven zitten. Terwijl we wachten op onze turkey, bacon club sandwich met cheese en Ranchsaus, zien we hummingbirds bij een voedergevalletje vliegen. Wel van gehoord, nog nooit gezien. Dus geduldig gaat Lissy hier weer met haar camera voor klaar zitten, tot ik het een plaatje naar tevredenheid heb.

Hierna gaan we rijden, rijden en nog eens rijden. Het zal een rit worden van minimaal 6 en half uur en dan heb ik er nog niet eens de stops bij op geteld. We stappen alleen maar zo nu en dan uit voor een sigaretje, tanken of een wc stop. Verder rijden we, rijden we nog iets meer en voor de verandering rijden we. Gelukkig is de scenary dusdanig mooi dat het niet verveelt. Ik dommel even weg terwijl Bas fijn doorrijdt.

In het donker arriveren we in Moab. Het enige dat we hebben kunnen zien is de omtrek van enorme bergen/rotsen en dat we daarmee omringd zijn. Verder is alles zwart. Het heeft onderweg een tijdje geregend en het is wat afgekoeld. Helemaal niet erg dus, maar nu willen we buiten zitten met een bakje koffie. De regen blijft aanhouden, maar wij zijn eigenwijs en gaan stug buiten zitten. 2 Stoeltjes naast elkaar gepropt onder het minuscule dakje en tussen de twee deurtjes, benen in de knoop en koffie in de ene hand, sigaret in de andere. Het lukt best wel, vinden wij. Niemand maakt ons wat! Even snel een pica maken voor de camera verzuipt en we're set.

Als de regen het dan toch wint, druipen we letterlijk af naar bed. Dwz, eerst even insmeren met 40% deet, niet dat het helpt hoor, maar het is goed voor het psychologische effect. Terwijl we in de Van kruipen zeg ik tegen Bas dat hij moet oppassen voor de muffins. Uiteraard doet Bas dit ook, maar omdat ik verga van de spierpijn in mijn buikspieren van het ziplinen, kan ik mezelf niet overeind houden als ik achterover op bed dreig te vallen. Natuurlijk lig ik boven op de muffins. Bas, die mij overeind wil helpen om de muffins te redden, kreunt het uit. Ook hij heeft mega last van zijn buikspieren. Het is bloedje heet in de Van, dit is de eerste nacht van echt afzien met slapen. Zelfs ons kleine vennetje, die op volle toeren draait, kan het niet echt veel koeler maken. Keimoe, zonder bloggen, vallen we in slaap.

Nighty night
Liefs Lissy en Bas

Ziplinen

Dag 16

En wederom tegen de klok van 8 wakker. Direct de tuin in met koffie. Mieke heeft voor ontbijt scrambled eggs, ontbijt sausages en toast gemaakt. Dat krijg ik dan net weer ff niet weg op dit vroege tijdstip, maar Bas laat het zich prima smaken. De rest van de ochtend word besteed aan teuten, kletsen en niks doen. Zo lekker dat je ff geen uitcheck tijd hebt. Dit hotel is dan ook the best! Zelfs de was werd gedaan en je krijgt het terug terwijl het allemaal nog steeds dezelfde maat heeft. Mooi toch? Kom je dus ooit in Canon City dan moet je echt hier naar toe gaan. (Mieke mooie reclame of wat? Nog ff en je kan je daytime job quitten. Hahaha).

Tegen het middag uur gaan Bas en ik er op uit om naar wat prijzen te informeren. Inmiddels heb ik schoorvoetend toe gegeven dat het idd niet verstandig is om nu te gaan raften. Ik kan het risico niet lopen dat ik mijn vakantie plat liggend moet afmaken. Was ik tuis geweest dan had ik dat risico wel genomen.

We kiezen nu voor de Zipline. (http://www.royalgorgeziplinetours.com/ ) en aangezien we daar pas om 5.30 pm terecht kunnen gaan we eerst nog ff rondrijden. Als eerste besluiten we de drive thru ATM maar eens te proberen. Echt grappig. De Amerikanen hebben een drive thru voor werkelijk alles. Toen wij Mieke daarmee confronteerden meldde zij: laatst was hij kapot, moest ik verdorie 30 mtr lopen om binnen geld te pinnen. Het kost extra tijd die ik niet heb. Goddank,bij Mieke draait het om tijd, bij de meeste om luiheid.We stoppen bij een bookstore, Bas koopt een nieuw boek en ik koop er 3 voor kiddo.

Kiddo was zo onder de indruk van de mogelijkheid dat er beren op de campground rond konden lopen dat hij voorstelde om een kettingzaag bij me te hebben. Toen ik daar een beetje moeilijk over deed zei kiddo resoluut: geef tante Mieke maar even aan de telefoon, die heeft meer verstand van beren dan jij. Nou moe!?! En zo zat Mieke een tijdje met Kiddo te dimdammen over beren en kettingzagen.Anyway, ik heb een nu dus een 3D boek gekocht (ja met het brilletje erbij) van gevaarlijk wildlife dieren. Denk dat hij dat wel cool vind.

Aangezien het eten dus erg laat gaat worden door de Zipline besluiten we iets te halen bij Sonic en eigenlijk maar om 1 reden. Sonic is zo een hamburger tent, waar je je bestelling doet vanuit je auto via een intercom en waarbij de bediening dan op rollerskates de bestelling komt brengen. Hoe freakin cool is dat? Dat het verder niet te eten was, deed niet ter zake.. we hadden immers onze foto’s.

Van daar uit gingen we nog even naar M&J en weer door terug naar de ziplines.

Onze guides waren Jason en Zac, twee super coole gasten waarmee we heel wat afgelachen hebben.

Uiteraard krijg je eerst een soort van grond training. Buiten Bas en mij hadden wij in onze groep nog een gezin van 5. Alles ging dus redelijk vlot. Tuigje om, het niet flaterend helmpje op en gaan met die banaan. 9 verschillende ziplines, die tesamen 1 mijl tellen en die zich uitstrekken boven de 14.000voet hoge toppen van de Sangre De Christo bergketen.

Adrenaline meets beauty! We bereiken snelheden van 45 mph , niet echt een slakkengangetje zeg maar. Eerst nog wat onwennig en voorzichtig. Maar al snel hadden we de smaak te pakken. Zippen met 1 handje of gewoon zonder handjes.

Met de benen opgetrokken ging je nog veel sneller en dat wilden we en deden we dus. Lekker achterover bungelend en genietend van het uitzicht, vlogen we daar als vogeltjes boven de boomtoppen. De 5 koppige familie vond het allemaal maar eng, dus Zac en Jason hadden wel schik met ons en wij met hun. De laatste zipline is maar liefst 1000voet lang en is een dubbele. Dus je kan met zijn tweeën naast elkaar zippen en racen. En dat deden we. Had ik aanvankelijk een vliegende start, kon ik mijn tempo niet volhouden en haalde Bas (in indianen taal vertaald naar: flying eagle) mij op het laatste moment toch nog in. De winnaar mocht op bier trakteren en zo geschiedde.

Met een heerlijk gevoel gingen we weer terug naar M&J. Mieke had weer eens een superlekker maaltje gemaakt. Mexicaans deze keer: ik geloof dat het fajita’s heette. Het ging er in elk geval in als zoete koek. Brianna was er ook weer. M&J gingen op tijd naar bed ivm werk de volgende morgen, wij bleven tot in de late uurtjes in de tuin hangen met Brianna.

Morgen verlaten we het mooie en gezellige Canon City weer.

Have a nice night and sweet dreams.

Liefs Lissy en Bas