Dag 23

Vandaag gaan we naar Sequoia National park, maar niet voordat Rodney ons voorzien heeft van koffie. Hij sliep een beetje lang uit, dus het eerste bakkie was toch een eigen nescafé, maar daarna kregen we dan toch ons beloofde bakje leut. Hierna gingen we weer op weg.

Bergje op, bergje af, slinger naar links, slinger naar rechts. Ik werd er niet vrolijk van. Oren ploppen open en weer dicht. Het ene moment lig ik bijna bij Bas op schoot en het andere lig ik met mijn wangen tegen het zijraam aangedrukt. Ik ben eigenlijk wel klaar met die bergen. Overslaan zit er echter niet in. Het is nu eenmaal een deel van de USA en ligt op onze route. Eindelijk zijn we bij Sequoia National Park. We wisten beide dat het hier om erg grote en hoge bomen ging.

De kleurverandering was weer spraakmakend. Hoge bergen met diepe canyons gevuld met bomen en struiken in de kleuren groen, rood en bruin.

Super mooi en weer eens wat anders dan rots partijen. Mooie canyons die doorklieft werden door de Kaweah River. We reden verder (een lullig parkje kan maar zo 50 mijl zijn) en stapten her en der uit om foto's te maken. Steeds dieper kwamen we tussen de bossen in. Overal stonden wildlife waarschuwingen en hoewel we weten dat het gevaarlijk is, toch hoopten we vurig dat er een beer over zou steken. Slimme plannen waren we aan het smeden, van het roepen naar Yogi beer tot het bakken van plakken bacon om yogi te lokken. Helaas we hebben geen beer gezien.

Wat we wel zagen waren hele hoge bomen. Nog nooit hebben we zulke hoge bomen gezien. Een prachtig gezicht en vele: Oh kijk die dan en Wauw kijk daar links, kwamen uit onze mond.

De zon was er vandaag maar weinig en daar waren we heel niet rouwig om, de temp was nog steeds hoog.
We hebben het visitor centre bezocht en wat erg leuk was, was de vergelijking van de bomen met andere zaken. Ik bedoel, ja die bomen zijn hoog, maar hoe hoog is dat nou eigenlijk? Stel je voor dat 1 boom wel 225 olifanten op elkaar gestapeld is, of dat 1 boom zeker een kwart groter is dan een raket of bijv. het Vrijheidsbeeld. Dat is toch redelijk indrukwekkend dacht ik zo. We gingen een stuk hiken naar de General Sherman Tree, deze tree is het grootste levend iets op aarde. De boom is ongeveer net zo hoog als een flat van 14 etages. Uhm, ik woon op 11 en dat is toch redelijk hoog vind ik, we hadden er nu echt een idee van. Pfew.. das groot zeg.

We zaten nu op een hoogte van 7000 feet, de lucht is hier erg dun en dus is het lastiger ademen, vooral als je aan het hiken bent. De temperatuur is ook erg laag als je zo hoog zit. Hij was nu zo rond de 18 graden. Dit deed ons fijn aan thuis denken. Echter één uur later, toen we weer de bergen uit waren, zaten we weer op 37 graden. Je zou terecht denken dat je hier snip verkouden van zou worden, maar ik denk dat het allemaal te snel gaat om daadwerkelijk ziekjes te worden. Wij hebben er in elk geval geen last van. Gewoon Jasje/vestje aan als het wat frisser is en het meeste weer uit als de temp oploopt. De airco in de Van staat aan, maar zodra de buiten temperatuur het toelaat om de ramen open te doen en op die manier wat verkoeling te krijgen, gaat de airco meteen weer uit.

We hebben geen idee waar we de nacht moeten doorbrengen. De telefoon heeft steeds geen ontvangst en dus kunnen we internet niet checken. We blijven maar doorrijden tot we ergens iets zien. Als we weer de bergen in rijden, zegt Bas dat ingeval van nood, hij de Van hier wel aan de kant van de weg plant. Ik vind het geen geschikt idee. Sterker nog, het idee om dan nu ineens wel een beer tegen te komen, maakt me doodsbang. Uiteindelijk komen we bij een campground. Een of ander vaag tiepje verwelkomt ons en rijdt ons naar een plekje toe. Alles is oud, kapot en ziet er niet uit. De gentleman zegt nog even dat er in de damesdouche een groot gat in de muur zit en er dus iemand op wacht moet staan als ik wil douchen. Nou, weetje? Wat dacht je van het douchen lekker over te slaan vandaag? Strak plan! We zitten in het keidonker, langs de rand van het bos en zien echt geen hand voor ogen. Bas maakt nog even wat te eten klaar, terwijl ik angstvallig met mijn pieterpeuterige zaklampje de bosrand in de peiling hou. Die beren hè.. ik vind het maar niks zodra het donker is.

We kruipen in bed en ik double check of de deuren op slot zitten. En nee, er mogen geen raampjes open vannacht.

Slaap lekker..
Liefs Lissy en Bas