Dag 17

Half 8 de wekker gezet. Door het gezellig lang in de tuin zitten en daarna nog bloggen, heb ik maar 3,5 uur geslapen. Eigen schuld, dat weet ik wel. Bas wat langer, die was in de luie stoel van Jerry in slaap gevallen met de remote in zijn hand. Ik heb hem lekker laten liggen. De backpack van Bas is helaas net een tikje aan de krappe kant, anders was de stoel mee gegaan.

We zijn vroeg op om nog ff te kunnen zien voordat we afscheid moeten nemen. Ik vind het best zwaar en wil een kort en luchtig afscheidt. Mieke wil volgens mij precies het zelfde. We kussen en huggen en zeggen gedag. Ik vond het werelds om voor het eerst hier te zijn bij M&J.
De spullen worden weer ingepakt, de Van ge-rearanged en de verse muffins die Mieke nog voor ons gebakken heeft worden zorgvuldig opgeborgen. Dan gaan we op pad. Eerst maken we nog even een tripje naar de Royal Gorge Bridge. We gaan ons vergapen aan het panoramische uitzicht vanaf een van de hoogste hangbruggen ter wereld. Hij is 1053feet hoog en verspreid over een kwart mijl over de canyon.

Het uitzicht is waanzinnig, maar dat begrijp je wel. Helaas is de diepte weer niet mooi op de foto te krijgen. Maar goed, wij hebben het in ons geheugen gegrift staan. Je kunt daar verder van alles doen, van gondels over de canyon tot draaimolens en een dierenpark voor de kids. Wij maken alleen de oversteek en ontbijten/lunchen er. Owja, ik laat ook nog een paintbrush tatoo zetten op de zijkant van mijn scheenbeen, just for fun en hij zou zeker een week blijven zitten. Terwijl we wachten op onze turkey, bacon club sandwich met cheese en Ranchsaus, zien we hummingbirds bij een voedergevalletje vliegen. Wel van gehoord, nog nooit gezien. Dus geduldig gaat Lissy hier weer met haar camera voor klaar zitten, tot ik het een plaatje naar tevredenheid heb.

Hierna gaan we rijden, rijden en nog eens rijden. Het zal een rit worden van minimaal 6 en half uur en dan heb ik er nog niet eens de stops bij op geteld. We stappen alleen maar zo nu en dan uit voor een sigaretje, tanken of een wc stop. Verder rijden we, rijden we nog iets meer en voor de verandering rijden we. Gelukkig is de scenary dusdanig mooi dat het niet verveelt. Ik dommel even weg terwijl Bas fijn doorrijdt.

In het donker arriveren we in Moab. Het enige dat we hebben kunnen zien is de omtrek van enorme bergen/rotsen en dat we daarmee omringd zijn. Verder is alles zwart. Het heeft onderweg een tijdje geregend en het is wat afgekoeld. Helemaal niet erg dus, maar nu willen we buiten zitten met een bakje koffie. De regen blijft aanhouden, maar wij zijn eigenwijs en gaan stug buiten zitten. 2 Stoeltjes naast elkaar gepropt onder het minuscule dakje en tussen de twee deurtjes, benen in de knoop en koffie in de ene hand, sigaret in de andere. Het lukt best wel, vinden wij. Niemand maakt ons wat! Even snel een pica maken voor de camera verzuipt en we're set.

Als de regen het dan toch wint, druipen we letterlijk af naar bed. Dwz, eerst even insmeren met 40% deet, niet dat het helpt hoor, maar het is goed voor het psychologische effect. Terwijl we in de Van kruipen zeg ik tegen Bas dat hij moet oppassen voor de muffins. Uiteraard doet Bas dit ook, maar omdat ik verga van de spierpijn in mijn buikspieren van het ziplinen, kan ik mezelf niet overeind houden als ik achterover op bed dreig te vallen. Natuurlijk lig ik boven op de muffins. Bas, die mij overeind wil helpen om de muffins te redden, kreunt het uit. Ook hij heeft mega last van zijn buikspieren. Het is bloedje heet in de Van, dit is de eerste nacht van echt afzien met slapen. Zelfs ons kleine vennetje, die op volle toeren draait, kan het niet echt veel koeler maken. Keimoe, zonder bloggen, vallen we in slaap.

Nighty night
Liefs Lissy en Bas