Family ties

Dag 15

Rond 8 uur wakker. Het gaat gewoon vanzelf, we zetten er de wekker niet voor.
In elk geval heerlijk geslapen in een "echt" bed. We worden verwend met een ontbijt dat bestaat uit vers gebakken wafels met raspberries, blackberries en cherries , dit overgoten met warme maple sirup. Tssk, zo hebben we nog nooit ontbeten. Gezellig met zijn vieren aan de tafel, helemaal toppie dus.

We gaan hierna uitgebreid douchen en dan bedoel ik ook uitgebreid. Weet je wel hoe lekker dat is als er niemand staat te wachten, niemand zit te poepen terwijl jij je insopt, niemand je kan horen als je een wind wil laten, er geen bugs rond vliegen waardoor jezelf de raarste sprongen maakt met zeep in je ogen en het niet smerig is. Dit is de eerst keer in de USA dat we doortrekken zonder met onze voet op de hendel te drukken, maar gewoon onze handen durven te gebruiken. Deze ogenschijnlijke "gewone" dingen zijn ineens veranderd in luxe en we maken er dankbaar gebruik van.

We doen erg rustig aan vandaag.Lekker met M&J in de tuin hangen, kletsen en lachen over van alles en nog wat. Super chill dus.
In de middag krijgen we een free guided sight seeing tour, met andere woorden, M&J rijden ons rond door Canon City en laten ons alle interessante ins en outs zien.

Bas wil echt cowboy laarzen hebben en zijn wil geschiedde. Op naar een echt cowboy winkel dus en dan geen toeristen zooi. Het is een schattig plaatje. Bas in zacht roze t-shirt, korte broek en stoere cowboy laarzen. *proest*

We gaan een kleine apetizer drinken op een terras en nemen daar door wat er allemaal in de buurt te doen is. Ik wil raften. Bas vind het geen goed idee ivm de mogelijkheid dat mijn rugklachten van ooit weer terug komen. Ik reageer gehumeurd door teleurstelling . Ik wil zelf bepallen wat ik wel en niet doe en het niet door mijn rug laten leiden.
We gaan shoppen voor het avond eten. Brianna komt ook gezellig eten. We borrelen vooraf met verse Mojito's en worden daarna getrakteerd op macaroni -cheese, bbq pork chops en een salade met Ben en Jerry's ijs als toetje. Echt verrukkelijk. Hierna blijven we lekker hangen in de tuin. De temperatuur is hier heerlijk savonds. Smorgens trouwens ook, maar smiddags voel je je net een gebraden kipje. M&J gaan naar bed, Bas vermaakt en verbaasd zich met de grote hoeveelheid aparte zenders die de USA biedt. Ik blog en teut wat op de pc.

Tot morgen, als ik daar zin in heb dan..
Liefs Lissy en Bas

Ps, erg balen, ik ben fotos kwijt. Waarschijnlijk met mijn duffe kop gedelete of zo.. naja, niks aan te doen. Ff niet zoveel fotos te uppen dus.

Pps: Mieke, als jij nog een foto zou kunnen maken van de royal gorge Bridge vanaf dat plekje waar jij ons naar toe bracht, dan hou ik me aanbevolen.

Mesa Verde en de Rocky Mountains

Dag 14

Om 7.15 uur wakker, het zonnetje schijnt al lekker op ons plekje. We pakken de boel weer in en M&J komen ons al ophalen. Nog even 15 min genieten en we gaan op weg naar Mesa Verde.

Mesa Verde, Spaans voor groene tafel, biedt een spectaculaire blik in het leven van de voorouders van de Pueblo Indianen, die zich daar meer dan 700 jr geleden vestigde. Vandaag de dag is het park zijn er nog meer dan 4000 bekende archeologische plekjes, waaronder 600 rotswoningen. Wij gaan een 3 mijlen klim (5km) doen, aan de rand van de rotsen. Geen gemakkelijke opgave wanneer het een graadje of 33 en een hoogte van 2.4384km. (handig, die omreken tabellen)
We klimmen en klauteren, zweten ons suf, drinken ons nog suffer aan water en klimmen weer verder een nieuw rotsen trapje op. Het is ruig terrein, maar oh zo prachtig. We komen anderen tegen die dezelfde klim doen, zemelden dat we net een ratelslang van 1,52 cm hebben gemist? Gemist? Nee hoor, daar missen we niet zoveel aan. Met een uitzicht strak in het ravijn of kilometers ver is het een fijne opgave.

De route moet twee uur duren, maar aangezien we een beetje haast hebben om op tijd te zijn bij een tour met een gids, moeten we nu even flink door stappen/klimmen. We presteren het in één uur. Met een kop zo rood als een tomaat en een natte bilnaad, komen we weer aan het einde van onze track. Ook de rest heeft een pittige klim gehad, maar we hadden het zeker niet willen missen.

Eenmaal weer bij de parkeerplaats, geen tijd voor een pauze. Instappen en doorkarren naar de volgende plek in Mesa Verde. De gids (een man op leeftijd met een flinke airback aan de voorkant) staat in de schaduw te wachten. We krijgen een tour met mega steile trappen naar beneden en een stukje lopen naar de grot woningen. Pfff wat gaat dit baggertje traag met zo een grote groep.. en dan die zon die op ons bolletje bakt. De gids staat te hijgen en te puffen. Beetje scarry, temeer omdat we weten dat er nog een aardige klimpartij aan zit te komen. Gaat hij dat overleven? De tekst en uitleg is best interessant, maar als je net zo een klim achter de rug hebt als wij en nu in die zon staat te hangen/leunen/zitten, is het erg moeilijk je oogjes open te houden. Opeens krijg ik het erg koud, krijg kippenvel over mijn rug armen enz. Nou moe!?! Dat is raar. Maar weer water drinken want het is toch echt heet. Mieke verteld me later dat het een teken van oververhitting is. Jeutje.. tja, niet echt raar met deze temp. Nog meer drinken dus. We klauteren weer naar boven en iedereen leeft nog. Mooie prestatie. We gaan eerst maar eens lunchen en bij komen in het restaurant.

Hierna trappen we meteen door naar Canon City in Colorado. Het is een drive van 6 en half uur. Prima te doen dus. We komen door Durango, Pagosa Springs, Del Norte, Saguache, Salida en eindigen in Canon City. We zijn dwars door de Rocky Mountains gereden. Boy, dachten wij al wat hoge bergen gezien te hebben. Pfff niet dus! Die hebben we nu pas gezien. Wat een waanzinnig mooi gebergte is dit zeg. Verbazend om in de hitte te staan en op de top sneeuw te zien liggen, spontane watervalletjes uit de rots wanden van gesmolten sneeuw te zien en op het punt te staan van De Continental Divide. Dit is een bergkam in Noord- en Midden-Amerika die fungeert als waterscheiding. Met andere woorden, als je aan de ene kant piest komt het terecht in de Atlantische Oceaan en als je aan de andere kant van de lijn piest eindigt het in de Grote Oceaan. Even voor de duidelijkheid: we hebben het niet uitgetest! Dat jullie dat even weten.

Alles was al zo bijzonder maar wat ook een prachtplaatje was, was het gat in de wolken van waar de regenboog tussendoor te zien was. Huh? Hoe zeg ik dat nou? Ik bedoel, de lucht was vol met wolken en achter de wolken bleek een regenboog te zijn die toevallig door een gat in de wolken alleen op dat plekje te zien was. Naja, what ever, kijk maar op de foto.
Ook erg apart om hier te zien dat de akkers niet vierkant of rechthoeking zijn, maar rond. Het ziet er mooi uit, maar zal de boer op zijn tractor niet duizelig worden? Ik ben nog geen boer tegen gekomen, dus het antwoord moet ik jullie schuldig blijven.

Mieke stuurt een smsje: straks thuis pizza eten van de PizzaHut? We hebben connecties daar. Antwoord: ja lekker. We rijden de parkeer plaats op van die bewuste PizzaHut. Een jonge dame komt naar buiten, geeft Jerry de pizza en rekent af, vervolgens loopt ze op mij af en geeft me een dikke knuffel; hey how are you? Ik knuffel terug (wil natuurlijk niet rude zijn) en denk bij mezelf: jeutje, ze zijn hier wel heel vriendelijk tegen de toeristen, dat word nog wat als iedereen dat morgen gaat doen.
Vervolgens zegt de jonge dame: its been a long time ago. Nee toch, dit meen je niet. De dame in kwestie is mijn eigen nichtje Brianna. Tssk, dat had ik heel niet in de gaten zeg. Heb haar dan ook negen jaar geleden voor het laatst gezien. Ik stel Bas voor, we kletsen nog wat en dan gaat Brianna weer aan het werk. Wij gaan naar M&J's huis toe. Wat is dit apart zeg. Al zoveel over gehoord van mijn ouders en eindelijk vallen alle fotos op de juiste plek in real life. We eten, pakken uit, kletsen en vallen doodop, van de lange intense dag, in slaap.

Sweet dreams.
Liefs Lissy en Bas

Bier of beer?

Dag 13

5 uur gaat onze wekker af. We springen uit bed, grissen onze spullen bij elkaar en checken uit.
Zwijgend zitten we naast elkaar in de Van, starend in de schemering. Bij een kruising moeten we stoppen. Tot onze stomme verbazing steken en 3 wilde paarden en 1 veulentje willekeurig de straat over.
Dat was echt zo een bijzonder moment, zo adembenemend. Die stilte, die schemering, de schoonheid van die paarden die langs sjokten, ons aankeken en onverstoord door sjokten. WAUW! Beide zitten we geruisloos te kijken. Ik heb precies 1 foto kunnen maken voor ze te ver waren in de schemering.

Een aantal mijlen verderop denken we een goed plekje te hebben voor de sunrise. En ook dit is weer zo een prachtig moment. Nog steeds erg stil en dan zie je je omgeving steeds lichter worden met die katsrode/gouden gloed. We zetten stoeltjes neer, maken koffie, schieten plaatjes en gaan zitten om gewoon te kijken over die enorme weidse vlaktes. Dit is toch wel heel uniek hoor.

Onze volgende stop is Four Corners. Dat is één punt waar 4 verschillende staten bij elkaar komen. De staten Utah, New Mexico, Arizona en Colorado. Echt bijzonder is het niet, meer een fun fact.

Het punt is omringd door aaneen geschakelde stalletjes met verkoop waar, gemaakt en verkocht door Indianen van de Navajo, Ute en Hopi tribes. We raken aan de praat met een indiaan die zandschilderingen maakt. Dat zijn echte kunststukjes. Bas koopt er een tegeltje van, ik koop een..nou? Juist, een magneetje. We spenderen daar redelijk wat tijd omdat we met iedereen staan te kletsen en het allemaal leuke en interessante mensen zijn.

Klein feitje is trouwens wel, dat als we gisteren waren door gereden en dus dat nare hotel niet hadden aan gedaan, we de 3 bovenstaande belevenissen dus gemist hadden. Hoe gaat ie ook alweer? Elk nadeel heeft zijn voordeel? 3 voordelen dus.

We toeren door richting Mesa Verde. We krijgen een smsje van Auntie Mieke & Uncle Jerry. Ze zikjn onder weg naar Durango, dan gaan wij daar dus ook naar toe. Vond ik het eerst gewoon leuk om Mieke en Jerry weer te zien, vind ik het nu ineens wel spannend en heb er een kriebel van in mijn buik. Ik bedoel, ik zie ze vaak 1 x in de 2 á 3 jaar en dan altijd in Nederland. Dit is dus echt super cool!

Dan smsen wij waar we staan in Durango. Ze zijn er bijna. Bij elke auto die er nadert kijk ik gespannen toe. En dan eindelijk zie ik ze het parkeer terrein op rijden.
Mega blij & super hyper, we omhelzen elkaar big times en zijn beide erg enthousiast. De heren zijn nuchterder en kijken ons lachend toe. We wandelen Durango Centre in en gaan eerst ergens een hapje lunchen. We kletsen honderduit. Later gaan we gezamenlijk op zoek naar Nike Air Max Exclusive edition, helaas zonder succes. We lopen langs een Bar waar ze tig soorten bier verkopen. Hmh.. 3x raden? De komende uurtjes zijn we hier te vinden. Mieke, Jerry en Bas houden een proevereitje, ik vind het allemaal niet te pruimen en sip van mijn raspberry lemonade. Ook best stoer!

Hierna gaan we shoppen voor de bbq op onze schitterende campground Lightners Creek. Het ligt aan de voet van een berg, bezaaid met Dennenbomen. We gaan gezellie en lekker bbq-en, de sfeer is optimaal. De plannen worden besproken, veranderd, weer besproken, uitgelicht en weer gewijzigd.
Mieke en Jerry wonen in Canon City aan de oostelijke kant van de Rocky Mountains. Daar heen gaan is korter dan wij in eerste instantie dachten. Van het plan om 3 desert parken te gaan bezoeken, laten we 2 parken vallen en besluiten we om mee te gaan naar Canon City. Het is dan 3 voor de prijs van 1. We zien de Rocky Mountains, we zien waar M&J wonen en zien ook nog even Brianna, mijn nichtje. Daar zeg je toch geen nee tegen? M&J gaan tegen de klok van 21.00 uur naar hen hotel. Bas en ik gaan douchen. Oeh oeh oeh *newsflash* Ik had alle spullen in 1x bij me!! Nou nou? Applaus graag??

Op de deur van het douche gebouw hangt een bord met *Bear rules*. Ik glimlach en vraag aan een medewerker of dit serious is. Ja! Zegt de man. #BAM weg glimlach.
De man verteld dat de laatste beer 2 weken geleden nog gespot is. Ok, Duidelijk. Op deze campground dus geen midnight plasje voor Lissy.
Bas leest, ik blog. Als ik een peukje wil gaan doen en de Van deur op een kiertje zet, denk ik aan het verhaal van de beer. Opeens ben ik ervan overtuigd dat ik die beer ook hoor. Met hartkloppingen in mijn keel, gooi ik snel de deur weer dicht. Geen peuk voor mij. Uiteraard zat dat tussen mijn oren. Nu weet je meteen wat voor schijtert ik ben. Ik kruip veilig tegen Bas aan en ga slapen.

See yah,
Liefs Lissy en Bas

Haute Cuisine en een 96 dollar Motel

Dag 12

8 Uur op. Meteen al 29 graden. We zwemmen onze Van uit. Bleh! Maar buiten in de vroege ochtend je koffie drinken met deze temperatur is dan wel weer prettig. Tegen de klok van 11 trappen we af. Doel is de Grand Canyon bij de South rim en de Watch tower at Desert view, dit is eveneens de Grand Canyon. Even een kleine pitstop in Wiliams om een koelkast magneetje te scoren. Al vanaf dag 1 ben ik begonnen om van elke stadje/dorpje of wat dan ook, waar we geweest zijn (niet waar we alleen maar gereden hebben) een magneetje met de naam ervan te sparen. De temperatuur loopt erg snel op. Echt bizar hoe hoog die hier zijn. We kopen nog even snel een ruitenwisser. We kunnen spullen voor de Van declareren bij de rental company " Escape " maar ook nu is de prijs weer belachelijk laag (4,50$) dus dat gaan we maar niet doen.

Voordat we in de Grand Canyon zijn, besluiten we nog even lekker luxe te lunchen. We genieten van de verfijnde smaak van gegrilde grotchampignons, het contrast met Swiss Cheese en het tongstrelende Angus rund. Dit alles afgemaakt met een haute cuisine sausje op een luchtig vers gebakken broodje, bezaaid met sesamzaadjes.

Dit alles staat ook wel bekend als de Angus burger van Mac Donalds. Denk hier een Wildberry Smoothie, large Coca cola en een Moccha coffee bij en je hebt de perfecte lunch om een hele dag in de Grand Canyon te wandelen zonder trek.

De Grand Canyon was weer prachtig. Dezelfde Canyon, dezelfde schoonheid, maar toch een heel ander uitzicht vanaf deze plek. De rotsen zijn hier nóg roder en je hebt een beter zicht op de Colorado River, die in tegenstelling tot de eerste keer, nu groen en blauw was. De temperatuur was weer heftig (39 graden) en ondanks vele insmeer acties, zijn Bas zijn boven armen van de week al verbrand en mijn schouderbladen vandaag. Dat word dus vervellen.

We rijden langs de Canyon naar Desert View voor een uitkijkje vanaf de Watch Tower. Ook hier weer net zo adembenemend. Aangezien we morgen in Mesa Verde ( Volgens Ozzy Osborne-look alike- overbuurman uit te spreken als: Miesa Verdie en dan met zo een funny accent) moeten zijn voor onze date met Auntie Mieke en Uncle Jerry, kunnen we het ons niet permitteren om in de buurt van Grand Canyon Village te overnachten.

We rijden dus weer tot in de late uurtjes door en eindigen in een Motel in de Tsegi Vally, net 10 miles voor Kayenta. Nog verder rijden zou echt nacht werk worden en dat willen we niet. In en rondom Kayenta zijn maar drie motels en geen campgrounds. Voor het luttele bedrag van 96$, wat zeker 90$ te duur is voor wat we krijgen, krijgen we de sleutel van onze kamer in Anasazi Motel. 1 Grote bak ellende. Waarom we een sleutel krijgen weet ik niet, de deur kon namelijk niet op slot aan de buitenkant. Schuif ik 1 gordijn open, dondert het halve gordijn eraf. Pfff heb ik weer. Om over het trieste uitzicht, wat zeg ik? Uitzicht? Om over het trieste aanblik op een anderen barak, op anderhalve meter afstand maar te zwijgen.

Ik trek een ander gordijn dicht en ook die trek ik naar zijn grootje. De vloer in de badkamer is vies en de vloerbedekking plakt.

Hier willen we echt niet te lang blijven en we besluiten om er het beste van te maken. We halen alles van waarde uit de Van, trekken een zak chips open met een dipsausje erbij en beslissen dat we om 5 uur op staan om te gaan rijden en de sunrise ergens te zien. Goed plan. Om half 1 gaat het licht uit. Ik lig met mij kleren half aan in bed, Bas is reeds in dromenland.

Geen internet via telefoon of WIFI, dus geen blog uppen.
Toedels.
Liefs Lissy en Bas

Via een omweg naar minisokjes

Dag 11

Uitgeslapen tot maar liefst half 10. We hadden het echt even nodig. Relaxed opstaan, koffie, kletsen met Woody over ons "avontuur" van gisteren. Wie neemt dan ook de dirtroad was zijn reactie.. uhm.. Wij?
Even skypen met kiddo. Was weer heerlijk om mijn manneke ff te zien. Skypen met Ma Hulst lukte niet. Andere keer maar weer. Daarna de grote schoonmaak. De stof die we gisteren gezien hebben, vond het nodig om mee te reizen. Maar het is tot hier en niet verder. Dus de poetslap erover heen!

Plan van vandaag was Bearizona. En wat een pech, we hadden helemaal verkeerd ingeschat waar het lag en dachten het te kunnen combineren met the Grand Canyon Tusayan. Niet dus. We reden fijn een uurtje of twee en stopten onderweg nog even in Kendrick Park. Hier hebben we lekker gewandeld, nog helemaal niet doorhebbend dat we helemaal de verkeerde richting in reden. Prachtige plaatjes geschoten en lekker ontbeten.

We reden door en kwamen bij een leuk indianen plaatsje terecht. Bij navraag waar we eigenlijk ergens zaten, bleken we in Grand Canyon Village te zijn. Nou moe!?! Op de parkeerplaats maar weer even de kaart erbij gepakt, opzoeken waar Bearizona is en miles berekenen en tijd. We moeten immers de 21ste in Mesa Verde zijn.
We besloten om terug te rijden naar Williams om toch een kijkje te kunnen nemen in Bearizona. Weer redelijk in de buurt van Flagstaff. We komen hier maar niet weg.
Bearizona was de omweg waard. Een wildlife drive through park met bizons, wolven, soort geiten, beren enz.

Vandaag was ik het rijden en megalaat aankomen op de campgrounds een beetje zat. In de 11 dagen dat we hier zijn, waren we pas 1 keer op een redelijk tijdstip op een campground geweest. We besloten om in Williams te overnachten. Ik zocht een plekje via google op en reserveerde. Jeutje, we schrokken ons rot. We reden door achterbuurten, waar de huizen van ellende in elkaar stortte, waar het soort mensen op straat nu niet het je van het was. Ik kreeg een lachkick, wat heb ik nu weer uitgezocht? Moet ik straks met een escorte voor mijn eigen veiligheid naar de wc gaan? Ik had deze keer de reviews dan ook niet gelezen vanwege gebrek aan batterij in mijn telefoon. Het zal toch niet een griebus campground zijn he?

Achter die wijk lag onze Camping van vandaag, Railside RV Ranch.
De naam zegt het al, Railside... snap je em al? Naast de treinrails dus. Gelukkig rijdt alleen de trein met bezoekers voor de Grand Canyon daar, dus na 21.00 uur zal het mega harde loeien van een treinhoorn, die waarschuwt bij de overgang, voorbij zijn. De plaatsen op de camping zijn redelijk. We hebben een picknicktafel bij de deur en stroom. De internet voorziening laat te wensen over, dus of er vanavond 2 blogs gepost worden is nog maar de vraag. De restrooms zijn dan weer picobello. Er zijn grote wastafels die ook nog eens schoon zijn, wc en douche hebben keurige matjes en douche gordijnen en de laundry voorziening is ook in orde. Er is een overdekte grill plek, een mega kampvuur plaats en een entertainment podium. Aardig voorzien dus en dat voor maar 35$, en dit was dan ook nog eens inclusief de muggen. Gelukkig hebben we daar Deet 40% voor. Bas gaat ons voorzien van het eten. Hij heeft heerlijke dingen uitgezocht voor op de bbq.
We eten steak, worstjes, spareribs, paprika, aardappelslice, maiskolf en portobello, allemaal gemaakt op de bbq en zo waanzinnig lekker.

Na het eten ga ik voor het eerst de was eens doen. Tot nu toe hadden we alles keurig opgespaard maar het werd nu toch echt tijd. Zelfs dat is nu leuk. Een bovenlader, knopjes instellen (doe maar koud, dat is het veiligst dacht ik) en je quaters in de gleuf doen en aandrukken. Easy. 25 min later zou het klaar zijn, beetje kort, maar toe maar. En idd, het rook fris maar het vuil was er niet uit. Ach, boeiuh! Nu de droger in, 45 min, 2 quaters erin doen en hoppa, daar gaat ie.

Na een uurtje wandelen Bas en ik terug om de was op te halen. In de laundryruimte is het keiheet.
Bij het leeghalen van de droger vinden we het toch wel heel heet aanvoelen. En ja hoor. Alles is 2 maatjes kleiner geworden. We krijgen beide de slappe lach en komen niet meer bij. Wil ik mijn onderbroekjes nog aan kunnen trekken morgen vroeg, dan moet ik binnen nu en morgenochtend toch minstens 20 kilo afvallen. We vouwen op, ik trek mijn minisokken aan en lopen lachend terug. Onderweg voel ik mijn sokken afglijden tot onder mijn hiel, met maatje 38 gaat het niet meer lukken, ze zijn echt mini. Gelukkig gaat het hier alleen maar om ondergoed, sokken en handdoeken.

Bas gaat douchen, ik schrijf mijn blog af.
See yah when we have internet.
Liefs Lissy en Bas

The Wild Wild West Grand Canyon

Dag 10
Zes uur opgestaan, pfff dat hakt er wel in zeg. We gingen dan ook redelijk laat slapen.
Douchen ( knikt nee en maakt tututut geluid) , opruimen inpakken, aftrappen richting the Grand Canyon. An 4 hour drive. We besluiten om niet de route te nemen die men normaal neemt, maar juist de route te nemen die de Hualapai Indianen altijd nemen.
We maken eerst een pitstop in Seligman, aangeraden door Mams Hulst. Toch wel makkelijk als iemand je kan vertellen wat je zeker wel moet zien. Seligman is het allereerste (mini)stadje waar de route 66 ooit begonnen is. The birth of route 66 zegt men.

Hier zijn ze dus echt helemaal maf van route 66 en alles, maar dan ook echt alles is daaraan gewijd. Het ene gebouwtje is nog meer behangen met route 66 spul dan de andere. Per toeval hebben we een aantal route 66 plaatsen gehad, maar wij zijn helemaal niet bezig met die route. Seligman is dus één grote souvenirs bende, maar het schiet voor de foto's lekker weg. We waren helemaal alleen in dat stadje, muv de mensen die in de winkels werken en er wonen. Dat is dan weer het voordeel van vroeg opstaan. Als we de laatste foto's maken, komen er busladingen vol met japanners aan. Snel weg hiero. We rijden weer op de route 66 en gaan richting Peach Springs. Hier wonen de Hualapai Indianen. Volgens tomtom was het geen verharde weg en dat hebben we geweten. Tomtom zegt, 60 mijl in drie uur. Huh? Dat kan nooit, tomtom zit er voor de eerste keer vreselijk naast, dachten wij.
Shit zeg, zaten wij ff flink fout. De route ging van kwaad naar erger. Vonden we het eerst nog één groot avontuur, was het na 2 uur echt geen pretje meer om door de middle of nowhere volledig door elkaar geschud te worden. Van links naar rechts slingeren, niet harder dan 15 of 20 mijl per uur kunnen en een vreselijke stof bende. Pfff wat een avontuur! #not Het enige voordeel was dat er weer mooie plaatjes geschoten konden worden, maar bij nader inzien had ik dan toch liever geen foto's.

Na 4 uur kwamen we eindelijk aan bij Grand Canyon Airport West. Van parkeren en visitors centre in om de tickets te kopen. Een echte Hualapai Indiaan loopt er rond en natuurlijk vraag ik hem of we op de foto mogen met hem. We raken aan de praat en als hij hoort dat wij uit the Netherlands komen, wil hij ook zelf een foto hebben met ons erop. Tja, is weer eens wat anders dan Japanners.

Met een shuttle bus gaan we op weg naar de Skywalk. Het is verboden om foto's te maken als je erop staat, dus besluiten we dat Bas eerst gaat, dan kan ik foto's nemen vanaf de rotsen en dan voeg ik me bij hem. Als hij dan later als eerste naar buiten gaat, kan hij foto's van mij nemen. Is dat slim of slim?

De Skywalk en de Grand Canyon zijn echt WAANZINNIG! Wat is dat mooi en wat een belevenis om gewoon 1,2 kilometer boven de afgrond te staan. Sommigen met hoogtevrees gingen er toch overheen, als Bas dan voor de gein ging springen, waren ze not amused. Wij dikke schik natuurlijk.

De Skywalk kijkt uit over Eagle point, de naam komt van de vorm van een Eagle die in de bovenkant van de rotsen te zien is.De Indiaan vertelde ons dit en wees ons de mooiste plekjes om te fotograferen. Super tof dus.

De shuttlebus brengt ons verder naar Guano Point. Dit is een hele puntige rots, die uit kleinere rotsblokken bestaat en die je kunt beklimmen. Vanaf hier heb je prachtig uitzicht op de Colorado River diep in de Grand Canyon. De temperaturen waren weer niet te harden. Het ene flesje water na het andere werd weg gedronken.

Hierna Hualapai Ranch, een kijkje in het wilde westen. Je kunt hier paardrijden, lassowerpen enz. Wij gingen voor wat anders, de baby pork ribs. Dineren in een saloon met een live performance van een cowboy. Gaaf hoor.
Tegen de klok van 7 begon onze terug weg.

Wederom eerst een stuk onverharde weg, ik zeg het je, dit doet je relatie geen goed. Kats sjagerijnig werd ik ervan. Dat eeuwige geschud en die herrie die alles maakt in de Van en het feit dat ik het levens gevaarlijk vond en bang was dat de Van dit heel niet trok. Stel je voor, panne krijgen in de middle of nowhere (Hualapai reservation) en geen ontvangst met je telefoon. Nou uh.. geef mijn portie maar aan fikkie, dit is echt net iets teveel aan avontuur voor me. Voordeel was dan wel weer dat we de zonsondergang schitterend te zien kregen.

Maar nog maakte dat niet alles goed voor mij. We zagen mega veel cactussen, in alle vormen en maten, soort koeien langs de weg en prachtige rotsformaties. Maar ik werd gek van het geschud. Tegen half 11 waren we weer terug in Kingman, en maakte we een pitstop bij een tankstation. Nadat we de vredespijp gerookt hadden en enig overleg besloten we om terug te gaan naar Flagstaff om op dezelfde campground te gaan staan als de 2 dagen ervoor. Woody zal wel denken, daar zijn ze weer.. the Dutch people.

Om 10 over half 1 snachts waren we eindelijk in Flagstaff, helemaal gaar en kei en kei moe. Muisstil hebben we uitgepakt en ploften we in bed. Gosh, hoe lekker om weer "thuis" te zijn. Tenslotte hadden we hier al twee dagen gestaan. Internet en bloggen? Het kon ons even gestolen worden. Als een blok vielen we in slaap.

#zzzzzzzzzzzz

Montezuma Castle en meer verbazingwekkende zaken

Dag 9

Heerlijk geslapen in een aangename temperatuur. Dit park is echt zo leuk en mooi. Ik open de Van deur en moet je kijken wat een view je dan hebt.

Geweldig toch? Aangezien ik gisteren een koffieloze dag had, heb ik inmiddels een flinke koppijn ontwikkeld. Gisteren hebben we wel instant koffie poeder gekocht, maar hoe we het ook probeerde, hij bleef niet te zuipen. Doel van vandaag is dus op jacht naar Nescafé koffie poeder gaan. Als eerste probeer ik de campshop, ze hebben er wel poeder, maar niet diegene die wij willen. Wat ze dan weer wel hebben is van die sta tafels met coole coca cola krukken en verse koffie. Ook anderen zitten hier koffie te leuten. Er word gezellig aangeschoven. De bakken koffie zijn huge, dus mijn hoofdpijn is zo weer weg. De Brazilianen Leonardo en Daniele, komen nog gezellig bij ons zitten, we kijken foto's van ons en foto's van hen, wisselen tips uit, maken nog een foto van ons allen en zwaaien ze daarna uit. Bas gaat verder met zijn bbq puzzel, ik ga skypen met Riel en Dennis.

Echt gewoon helemaal niets doen is toch niet aan ons besteedt. We besluiten om erop uit te gaan naar Montezuma Castle. Uurtje rijden, piece of cake.
Onderweg komen we weer schitterende uitzichten tegen. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen en blijf foto's schieten.
Als we bij Montezuma Castle zijn is de temperatuur weer halverwege de 30. De druppels lopen bij mij via mijn rug mijn broek in. Dat weerhoudt me er overigens niet van om dit soort dingen te ondernemen. Gewoon veel water drinken, does the trick.
Montezuma Castle is een soort Kasteel dat in de bergen is uitgehouwen en in nissen is gebouwd rond 1400 door de native Indians. Redelijk indrukwekkend. Verder veel informatie over de bomen, struiken en planten die er leven.

Hierna rijden we door naar de Montezuma Well. Een prachtige Well die erg diep tussen de rotsen ligt. Er leven veel diersoorten waaronder ook slangen. Ik hoopte vurig er 1 te vinden, maar helaas. Later vertelde de Ranger dat ze vanwege de hoge temperatuur (die hier niet normaal was) verscholen zitten. Beetje jammer. Wel spot Bas tot 3 keer toe hagedissen (denk dat ze dat zijn) en alledrie bleven ze keurig zitten tot ik klaar was met foto's maken. Toch tof van ze. Terwijl we trapjes omhoog en vervolgens weer omlaag nemen, stil staan om foto's te maken,

zie ik dat we tussen de rode mieren staan.En aangezien ALLES groot is in de USA, waren deze mieren dat ook. Mieren van 1cm tot anderhalve cm zijn NOT funny. Lissy zet het, ondanks de hitte, op een run. *held* . We stoppen nog even bij een Smokeshop van de Apaches en kopen daar sloffen sigaretten. De Apaches hoeven geen tax te betalen, dus wij ook niet. Scheelt al snel 40$ per slof. *Zij blij, wij blij*

Op de terug weg nemen we één of ander zandpad ipv de freeway. Is weer eens wat anders dachten we. Nou dat hebben we geweten. We zijn compleet door elkaar geschud. De inhoud van de Van lag overal, behalve op zijn plaats. Desalniettemin was de scenery weer schitterend. Het blijft ook verbazend hoe de temperatuur hier wisselt. Kwamen we uit Montezuma, waar het 34 graden was, hadden we 20 minuten later een temperatuur van 23 graden. Heel apart.

We stoppen ff bij de Wallmarkt om de nodige zaken weer te kopen. Ze hadden niet alles wat we wilden (raar maar waar) dus gaan we naar een ander die Bashas heet. Niet eerder geweest, maar hier hadden ze wel wat we zochten. We dachten dat we alle rare dingen in de supermarkt nu toch wel gezien hadden. Niet dus. Toen mijn oog een mega grote koelkast zag met daarin verse bloemen uitgestalt, waren we toch weer helemaal verbaasd. Die rare Amerikanen...of moet ik nu juist zeggen..geniaal. Want de bloemen gaan met die temperaturen natuurlijk zo dood.
Bij het naar buiten komen, zien we nog net een vuurrode wolken partij. En met vuurrood bedoel ik ook echt vuurrood. Nog nooit hebben we zo een rode lucht gezien. Ik maak meteen foto's, maar heb geen onbelemmerd uitzicht. Dat is echt jammer. Binnen drie minuten was die hele rode lucht gewoon weer weg. Gelukkig had ik nog 3 foto's en waren we dus net op tijd.

Eenmaal op dezelfde campground als gisteren in Flagstaff, bbq-en we ff en blog ik ons verhaal van vandaag. We maken plannen voor morgen. De Grand Canyon. We willen veel zien en doen voordat we in Mesa Verde op de 21ste moeten zijn. Dus de wekker gaat om 6 uur.

Have a nice day all.. wij gaan pitten.. Swee...OMG, ineens valt er een mega grote tor op mijn toetsenbord. Ik schrik me het lazerus en spring als een idoot omhoog, knal overal tegen aan en bezeer mijn enkel. Bas moet lachen, ik NIET!!!. Gelukkig is hij mijn redder in nood. Hij pakt de zaklamp en volgt het beest als hij steeds weer wegvliegt, zodat ik nog snel 1 foto kan maken. Dan ben ik er klaar mee. Met hartkloppingen in mijn keel, post ik het blog en samen gaan we naar bed.

Nog een poging.. Sweet dreams.
Lissy en Bas.

Van dor en bruin naar hoog en groen!

Dag 8

Redelijk goed geslapen en erg blij dat we airco hadden. Zonder dat hadden we geen oog dicht gedaan en waren we zwemmend het bed uitgekomen. Vannacht heb ik nog heel even buiten gezeten op de trap van het motel. Mega warm en heel bijzonder. De stilte, de hitte, al die grote motel reclame billboards met van die gekleurde teksten, de sereniteit. Werkelijk of je op de set van een Amerikaanse film bent. Echt zo bijzonder.

Als ik Wakker word, zit Bas buiten op de grond met zijn rug tegen de muur van onze motelkamer, een boek te lezen. Heerlijk toch?
We kleden ons aan, skypen met kiddo en Joyce, dan gaan we opzoek naar ontbijt.
We strandden bij Juicy Lucy's , ze hebben een award gekregen als beste café/diner langs de route 66. Ik neem chocolat chip pancakes, dikke pannenkoeken gevuld met chocolade (yummie) en Bas word wild van de eggs Benedict, halve muffins met ei erop en iets met aardappelsliertjes erbij. Men, wat is dit een tof ontbijtje zeg. Neem een Amerikaanse diner uit een film in gedachten en je weet precies hoe wij zaten.

We gaan verder op de Freeway 40 East. Doel van vandaag is Flagstaff. Het is echt vreselijk heet.We verlaten California en rijden door de woestijn, Arizona in. Het is 42 graden, zo heet heb ik het nog nooit gehad. De zon verbrand letterlijk je huid. Je voelt het gloeien, bijten en droogtrekken. Er word dan ook flink gesmeerd met factor 30, want dit is ons sneue huidje niet gewend. Als we de Van ergens parkeren, doet uiteraard de airco het niet, onze koelkast kan het niet aan, alles is gewoon warm erin, potjes met crème of iets dergelijks, is allemaal vloeibaar, de leuningen en het stuur zijn niet meer aan te raken. Het is echt HEET!

Opeens spot Bas een bord met Lake Havasu er op. Huh? Wat? Lake? Als in water? Als in verkoeling? We schieten direct zonder te twijfelen de Freeway af en gaan naar het meer toe. Even omkleden in een park toilet en meteen het strand op. Kanonne wat is dat zand heet zeg. Niemand loopt hier op blote kakkies op het zand, dat is niet te doen. We gooien onze handdoeken neer en plonsen direct in het water. Normaal moet je rustig door komen en ff wennen, maar dit meer is zo vreselijk lekker van temperatuur dat dat heel niet nodig is. Logisch ook als het hier altijd zo heet is. Het is heel apart om uit het water te komen en letterlijk binnen 5 minuten je haren weer helemaal droog te hebben.

Het model laat dan wel te wensen over, maar daar hebben we onze petjes voor. Na een paar uurtjes genieten, laten we Lake Havasu voor wat het is. TomTom zegt dat het nog 3 uurtjes rijden is naar Flagstaff. Gelukkig hebben we airco in de Van. Zometeen eerst maar weer even zoeken naar een campground voor vanavond. Bij onze next smokingstop, type ik "campground Flagstaff" in op google, we krijgen een leuk lijstje. Ik bel de eerste en direct raak. Vanavond staan we op Woody Mountain Campground & RV park.

Het is verbazend hoe snel de temperatuur zakt, hadden we net nog 42graden zitten we nu op 25graden. De scenary is veranderd van dor en bruin naar bergen en veel groen. Al die veranderingen zijn zo mooi en elke scene heeft zijn eigen charme. Als we bij de campground aankomen worden we verwelkomt door een mijnheer die op een segway, zo een gek stepje met twee banden en een stuur, staat te zwaaien en in zijn andere hand heeft hij een glas wijn. We gaan het hier leuk vinden, dat weten we nu al.
We hebben gereserveerd voor 1 nachtje.
Naast ons staan Brazilianen en we raken aan de praat. Maar liefst 5 maanden zijn zij aan het touren, van Brazilië naar Argentinië en vandaar via vuureiland naar Alaska en dat met een stoere Jeep met een tent op het dak. Echt zo mega vet. We wisselen kaartjes uit van onze traveljournals. Daarna ontmoeten we Casey, een leuke jonge dame die op onze gepainte Van afkwam omdat ze die herkende vanuit New Zeeland. Ze blijft tot laat bij ons hangen en het was super gezellie. Bas maakt tussen door een dinertje klaar. Steak gevuld met spinazie en pecorino cheese, een lekkere ceasar salade ernaast. Het is hier zo leuk dat we besluiten hier 2 nachtjes te blijven. Morgen lassen we een dag met "weinig doen" in. Misschien even naar het Swapcenter en ff Flagstaff zelf in, daarna lekker bij de Van hangen.

Voor nu zijn we zo gaar van deze hete dag dat bloggen word over geslagen en we rond de klok van half 1 gaan slapen.

See yah around mates!
Lissy en Bas.