Dag 13

5 uur gaat onze wekker af. We springen uit bed, grissen onze spullen bij elkaar en checken uit.
Zwijgend zitten we naast elkaar in de Van, starend in de schemering. Bij een kruising moeten we stoppen. Tot onze stomme verbazing steken en 3 wilde paarden en 1 veulentje willekeurig de straat over.
Dat was echt zo een bijzonder moment, zo adembenemend. Die stilte, die schemering, de schoonheid van die paarden die langs sjokten, ons aankeken en onverstoord door sjokten. WAUW! Beide zitten we geruisloos te kijken. Ik heb precies 1 foto kunnen maken voor ze te ver waren in de schemering.

Een aantal mijlen verderop denken we een goed plekje te hebben voor de sunrise. En ook dit is weer zo een prachtig moment. Nog steeds erg stil en dan zie je je omgeving steeds lichter worden met die katsrode/gouden gloed. We zetten stoeltjes neer, maken koffie, schieten plaatjes en gaan zitten om gewoon te kijken over die enorme weidse vlaktes. Dit is toch wel heel uniek hoor.

Onze volgende stop is Four Corners. Dat is één punt waar 4 verschillende staten bij elkaar komen. De staten Utah, New Mexico, Arizona en Colorado. Echt bijzonder is het niet, meer een fun fact.

Het punt is omringd door aaneen geschakelde stalletjes met verkoop waar, gemaakt en verkocht door Indianen van de Navajo, Ute en Hopi tribes. We raken aan de praat met een indiaan die zandschilderingen maakt. Dat zijn echte kunststukjes. Bas koopt er een tegeltje van, ik koop een..nou? Juist, een magneetje. We spenderen daar redelijk wat tijd omdat we met iedereen staan te kletsen en het allemaal leuke en interessante mensen zijn.

Klein feitje is trouwens wel, dat als we gisteren waren door gereden en dus dat nare hotel niet hadden aan gedaan, we de 3 bovenstaande belevenissen dus gemist hadden. Hoe gaat ie ook alweer? Elk nadeel heeft zijn voordeel? 3 voordelen dus.

We toeren door richting Mesa Verde. We krijgen een smsje van Auntie Mieke & Uncle Jerry. Ze zikjn onder weg naar Durango, dan gaan wij daar dus ook naar toe. Vond ik het eerst gewoon leuk om Mieke en Jerry weer te zien, vind ik het nu ineens wel spannend en heb er een kriebel van in mijn buik. Ik bedoel, ik zie ze vaak 1 x in de 2 á 3 jaar en dan altijd in Nederland. Dit is dus echt super cool!

Dan smsen wij waar we staan in Durango. Ze zijn er bijna. Bij elke auto die er nadert kijk ik gespannen toe. En dan eindelijk zie ik ze het parkeer terrein op rijden.
Mega blij & super hyper, we omhelzen elkaar big times en zijn beide erg enthousiast. De heren zijn nuchterder en kijken ons lachend toe. We wandelen Durango Centre in en gaan eerst ergens een hapje lunchen. We kletsen honderduit. Later gaan we gezamenlijk op zoek naar Nike Air Max Exclusive edition, helaas zonder succes. We lopen langs een Bar waar ze tig soorten bier verkopen. Hmh.. 3x raden? De komende uurtjes zijn we hier te vinden. Mieke, Jerry en Bas houden een proevereitje, ik vind het allemaal niet te pruimen en sip van mijn raspberry lemonade. Ook best stoer!

Hierna gaan we shoppen voor de bbq op onze schitterende campground Lightners Creek. Het ligt aan de voet van een berg, bezaaid met Dennenbomen. We gaan gezellie en lekker bbq-en, de sfeer is optimaal. De plannen worden besproken, veranderd, weer besproken, uitgelicht en weer gewijzigd.
Mieke en Jerry wonen in Canon City aan de oostelijke kant van de Rocky Mountains. Daar heen gaan is korter dan wij in eerste instantie dachten. Van het plan om 3 desert parken te gaan bezoeken, laten we 2 parken vallen en besluiten we om mee te gaan naar Canon City. Het is dan 3 voor de prijs van 1. We zien de Rocky Mountains, we zien waar M&J wonen en zien ook nog even Brianna, mijn nichtje. Daar zeg je toch geen nee tegen? M&J gaan tegen de klok van 21.00 uur naar hen hotel. Bas en ik gaan douchen. Oeh oeh oeh *newsflash* Ik had alle spullen in 1x bij me!! Nou nou? Applaus graag??

Op de deur van het douche gebouw hangt een bord met *Bear rules*. Ik glimlach en vraag aan een medewerker of dit serious is. Ja! Zegt de man. #BAM weg glimlach.
De man verteld dat de laatste beer 2 weken geleden nog gespot is. Ok, Duidelijk. Op deze campground dus geen midnight plasje voor Lissy.
Bas leest, ik blog. Als ik een peukje wil gaan doen en de Van deur op een kiertje zet, denk ik aan het verhaal van de beer. Opeens ben ik ervan overtuigd dat ik die beer ook hoor. Met hartkloppingen in mijn keel, gooi ik snel de deur weer dicht. Geen peuk voor mij. Uiteraard zat dat tussen mijn oren. Nu weet je meteen wat voor schijtert ik ben. Ik kruip veilig tegen Bas aan en ga slapen.

See yah,
Liefs Lissy en Bas