Dag 10
Zes uur opgestaan, pfff dat hakt er wel in zeg. We gingen dan ook redelijk laat slapen.
Douchen ( knikt nee en maakt tututut geluid) , opruimen inpakken, aftrappen richting the Grand Canyon. An 4 hour drive. We besluiten om niet de route te nemen die men normaal neemt, maar juist de route te nemen die de Hualapai Indianen altijd nemen.
We maken eerst een pitstop in Seligman, aangeraden door Mams Hulst. Toch wel makkelijk als iemand je kan vertellen wat je zeker wel moet zien. Seligman is het allereerste (mini)stadje waar de route 66 ooit begonnen is. The birth of route 66 zegt men.

Hier zijn ze dus echt helemaal maf van route 66 en alles, maar dan ook echt alles is daaraan gewijd. Het ene gebouwtje is nog meer behangen met route 66 spul dan de andere. Per toeval hebben we een aantal route 66 plaatsen gehad, maar wij zijn helemaal niet bezig met die route. Seligman is dus één grote souvenirs bende, maar het schiet voor de foto's lekker weg. We waren helemaal alleen in dat stadje, muv de mensen die in de winkels werken en er wonen. Dat is dan weer het voordeel van vroeg opstaan. Als we de laatste foto's maken, komen er busladingen vol met japanners aan. Snel weg hiero. We rijden weer op de route 66 en gaan richting Peach Springs. Hier wonen de Hualapai Indianen. Volgens tomtom was het geen verharde weg en dat hebben we geweten. Tomtom zegt, 60 mijl in drie uur. Huh? Dat kan nooit, tomtom zit er voor de eerste keer vreselijk naast, dachten wij.
Shit zeg, zaten wij ff flink fout. De route ging van kwaad naar erger. Vonden we het eerst nog één groot avontuur, was het na 2 uur echt geen pretje meer om door de middle of nowhere volledig door elkaar geschud te worden. Van links naar rechts slingeren, niet harder dan 15 of 20 mijl per uur kunnen en een vreselijke stof bende. Pfff wat een avontuur! #not Het enige voordeel was dat er weer mooie plaatjes geschoten konden worden, maar bij nader inzien had ik dan toch liever geen foto's.

Na 4 uur kwamen we eindelijk aan bij Grand Canyon Airport West. Van parkeren en visitors centre in om de tickets te kopen. Een echte Hualapai Indiaan loopt er rond en natuurlijk vraag ik hem of we op de foto mogen met hem. We raken aan de praat en als hij hoort dat wij uit the Netherlands komen, wil hij ook zelf een foto hebben met ons erop. Tja, is weer eens wat anders dan Japanners.

Met een shuttle bus gaan we op weg naar de Skywalk. Het is verboden om foto's te maken als je erop staat, dus besluiten we dat Bas eerst gaat, dan kan ik foto's nemen vanaf de rotsen en dan voeg ik me bij hem. Als hij dan later als eerste naar buiten gaat, kan hij foto's van mij nemen. Is dat slim of slim?

De Skywalk en de Grand Canyon zijn echt WAANZINNIG! Wat is dat mooi en wat een belevenis om gewoon 1,2 kilometer boven de afgrond te staan. Sommigen met hoogtevrees gingen er toch overheen, als Bas dan voor de gein ging springen, waren ze not amused. Wij dikke schik natuurlijk.

De Skywalk kijkt uit over Eagle point, de naam komt van de vorm van een Eagle die in de bovenkant van de rotsen te zien is.De Indiaan vertelde ons dit en wees ons de mooiste plekjes om te fotograferen. Super tof dus.

De shuttlebus brengt ons verder naar Guano Point. Dit is een hele puntige rots, die uit kleinere rotsblokken bestaat en die je kunt beklimmen. Vanaf hier heb je prachtig uitzicht op de Colorado River diep in de Grand Canyon. De temperaturen waren weer niet te harden. Het ene flesje water na het andere werd weg gedronken.

Hierna Hualapai Ranch, een kijkje in het wilde westen. Je kunt hier paardrijden, lassowerpen enz. Wij gingen voor wat anders, de baby pork ribs. Dineren in een saloon met een live performance van een cowboy. Gaaf hoor.
Tegen de klok van 7 begon onze terug weg.

Wederom eerst een stuk onverharde weg, ik zeg het je, dit doet je relatie geen goed. Kats sjagerijnig werd ik ervan. Dat eeuwige geschud en die herrie die alles maakt in de Van en het feit dat ik het levens gevaarlijk vond en bang was dat de Van dit heel niet trok. Stel je voor, panne krijgen in de middle of nowhere (Hualapai reservation) en geen ontvangst met je telefoon. Nou uh.. geef mijn portie maar aan fikkie, dit is echt net iets teveel aan avontuur voor me. Voordeel was dan wel weer dat we de zonsondergang schitterend te zien kregen.

Maar nog maakte dat niet alles goed voor mij. We zagen mega veel cactussen, in alle vormen en maten, soort koeien langs de weg en prachtige rotsformaties. Maar ik werd gek van het geschud. Tegen half 11 waren we weer terug in Kingman, en maakte we een pitstop bij een tankstation. Nadat we de vredespijp gerookt hadden en enig overleg besloten we om terug te gaan naar Flagstaff om op dezelfde campground te gaan staan als de 2 dagen ervoor. Woody zal wel denken, daar zijn ze weer.. the Dutch people.

Om 10 over half 1 snachts waren we eindelijk in Flagstaff, helemaal gaar en kei en kei moe. Muisstil hebben we uitgepakt en ploften we in bed. Gosh, hoe lekker om weer "thuis" te zijn. Tenslotte hadden we hier al twee dagen gestaan. Internet en bloggen? Het kon ons even gestolen worden. Als een blok vielen we in slaap.

#zzzzzzzzzzzz