Dag 14

Om 7.15 uur wakker, het zonnetje schijnt al lekker op ons plekje. We pakken de boel weer in en M&J komen ons al ophalen. Nog even 15 min genieten en we gaan op weg naar Mesa Verde.

Mesa Verde, Spaans voor groene tafel, biedt een spectaculaire blik in het leven van de voorouders van de Pueblo Indianen, die zich daar meer dan 700 jr geleden vestigde. Vandaag de dag is het park zijn er nog meer dan 4000 bekende archeologische plekjes, waaronder 600 rotswoningen. Wij gaan een 3 mijlen klim (5km) doen, aan de rand van de rotsen. Geen gemakkelijke opgave wanneer het een graadje of 33 en een hoogte van 2.4384km. (handig, die omreken tabellen)
We klimmen en klauteren, zweten ons suf, drinken ons nog suffer aan water en klimmen weer verder een nieuw rotsen trapje op. Het is ruig terrein, maar oh zo prachtig. We komen anderen tegen die dezelfde klim doen, zemelden dat we net een ratelslang van 1,52 cm hebben gemist? Gemist? Nee hoor, daar missen we niet zoveel aan. Met een uitzicht strak in het ravijn of kilometers ver is het een fijne opgave.

De route moet twee uur duren, maar aangezien we een beetje haast hebben om op tijd te zijn bij een tour met een gids, moeten we nu even flink door stappen/klimmen. We presteren het in één uur. Met een kop zo rood als een tomaat en een natte bilnaad, komen we weer aan het einde van onze track. Ook de rest heeft een pittige klim gehad, maar we hadden het zeker niet willen missen.

Eenmaal weer bij de parkeerplaats, geen tijd voor een pauze. Instappen en doorkarren naar de volgende plek in Mesa Verde. De gids (een man op leeftijd met een flinke airback aan de voorkant) staat in de schaduw te wachten. We krijgen een tour met mega steile trappen naar beneden en een stukje lopen naar de grot woningen. Pfff wat gaat dit baggertje traag met zo een grote groep.. en dan die zon die op ons bolletje bakt. De gids staat te hijgen en te puffen. Beetje scarry, temeer omdat we weten dat er nog een aardige klimpartij aan zit te komen. Gaat hij dat overleven? De tekst en uitleg is best interessant, maar als je net zo een klim achter de rug hebt als wij en nu in die zon staat te hangen/leunen/zitten, is het erg moeilijk je oogjes open te houden. Opeens krijg ik het erg koud, krijg kippenvel over mijn rug armen enz. Nou moe!?! Dat is raar. Maar weer water drinken want het is toch echt heet. Mieke verteld me later dat het een teken van oververhitting is. Jeutje.. tja, niet echt raar met deze temp. Nog meer drinken dus. We klauteren weer naar boven en iedereen leeft nog. Mooie prestatie. We gaan eerst maar eens lunchen en bij komen in het restaurant.

Hierna trappen we meteen door naar Canon City in Colorado. Het is een drive van 6 en half uur. Prima te doen dus. We komen door Durango, Pagosa Springs, Del Norte, Saguache, Salida en eindigen in Canon City. We zijn dwars door de Rocky Mountains gereden. Boy, dachten wij al wat hoge bergen gezien te hebben. Pfff niet dus! Die hebben we nu pas gezien. Wat een waanzinnig mooi gebergte is dit zeg. Verbazend om in de hitte te staan en op de top sneeuw te zien liggen, spontane watervalletjes uit de rots wanden van gesmolten sneeuw te zien en op het punt te staan van De Continental Divide. Dit is een bergkam in Noord- en Midden-Amerika die fungeert als waterscheiding. Met andere woorden, als je aan de ene kant piest komt het terecht in de Atlantische Oceaan en als je aan de andere kant van de lijn piest eindigt het in de Grote Oceaan. Even voor de duidelijkheid: we hebben het niet uitgetest! Dat jullie dat even weten.

Alles was al zo bijzonder maar wat ook een prachtplaatje was, was het gat in de wolken van waar de regenboog tussendoor te zien was. Huh? Hoe zeg ik dat nou? Ik bedoel, de lucht was vol met wolken en achter de wolken bleek een regenboog te zijn die toevallig door een gat in de wolken alleen op dat plekje te zien was. Naja, what ever, kijk maar op de foto.
Ook erg apart om hier te zien dat de akkers niet vierkant of rechthoeking zijn, maar rond. Het ziet er mooi uit, maar zal de boer op zijn tractor niet duizelig worden? Ik ben nog geen boer tegen gekomen, dus het antwoord moet ik jullie schuldig blijven.

Mieke stuurt een smsje: straks thuis pizza eten van de PizzaHut? We hebben connecties daar. Antwoord: ja lekker. We rijden de parkeer plaats op van die bewuste PizzaHut. Een jonge dame komt naar buiten, geeft Jerry de pizza en rekent af, vervolgens loopt ze op mij af en geeft me een dikke knuffel; hey how are you? Ik knuffel terug (wil natuurlijk niet rude zijn) en denk bij mezelf: jeutje, ze zijn hier wel heel vriendelijk tegen de toeristen, dat word nog wat als iedereen dat morgen gaat doen.
Vervolgens zegt de jonge dame: its been a long time ago. Nee toch, dit meen je niet. De dame in kwestie is mijn eigen nichtje Brianna. Tssk, dat had ik heel niet in de gaten zeg. Heb haar dan ook negen jaar geleden voor het laatst gezien. Ik stel Bas voor, we kletsen nog wat en dan gaat Brianna weer aan het werk. Wij gaan naar M&J's huis toe. Wat is dit apart zeg. Al zoveel over gehoord van mijn ouders en eindelijk vallen alle fotos op de juiste plek in real life. We eten, pakken uit, kletsen en vallen doodop, van de lange intense dag, in slaap.

Sweet dreams.
Liefs Lissy en Bas