Vannacht heb ik via ons blog een skype dat gemaakt met kiddo.
Vanmorgen om half 8 wakker geworden, snel aan de koffie, want ik wil natuurlijk niet met een kop zo duf als een konijn gaan skypen. Zonder problemen kregen we verbinding. Heerlijk om mijn manneke weer ff te zien en te horen en zijn vele vragen te beantwoorden. Hij vond het maar raar dat wij net wakker waren en hij alweer bijna naar bed moest. Van dit gesprek werd ik erg blij. Ook nog ff snel met mijn mams & paps geskyped. Wat een mega uitvinding is dat skypen toch.

Toen ff snel douchen, ik heb deze kunst helaas nog niet onder de knie. Dacht ik eindelijk al mijn rotzooi mee te hebben, was dit toch niet het geval. En zo stond ik mijn benen te scheren (ja ook dat gaat gewoon door) zonder scheerschuim en moest ik mezelf afdrogen met mijn topje, bij gebrek aan een handdoek. Better luck next time!

Tegen de klok van 12 rijden we richting Santa Monica. Onderweg nog ff boodschapjes gedaan en Bas kreeg de spreekwoordelijke tik op zijn vingers toen hij uit gewoonte de boodschappen van de band gewoon in zijn winkelwagentje legde. Mevrouw de inpakdame was not amused, dit was immers haar baantje.

Terwijl we rijden schrijf ik steeds al delen van wat we meemaken en zien in een schrift op mijn schoot. En ja, de freeways mogen dan wel lekker ruimtelijk zijn, maar zo nu en dan worden we doodziek van het gehobbel en gestuiter vanwege de slechte conditie waarin de weg verkeerd.

We maken een pitstop in Malibu. Alleen al het feit dat ik die naam echt op een bord zie staan vind ik al vet genoeg. Bas wil Zuma beach op..sterker nog.. hij gaat de oceaan in. De golfen zijn superhoog en het water is keikoud. Ik ga echt niet verder dan mijn voetjes met zo nu en dan een golf tot aan mijn knieholtes. Uiteraard moeten we ook een foto hebben van "echte" lifeguards ála baywatch.
Tussendoor twitter ik vijf minuten om even te melden dat we op Zuma Beach in Malibu liggen. Heerlijk om te horen dat er mensen jaloers zijn, normaal is dat andersom.
Nadat we een tijdje aan onze kleur gewerkt hebben (erg goed gelukt), gaan we toch maar weer op pad. We wandelen gemoedelijk over het strand als uit de rugzak van Bas, de tomtom spontaan roept dat we over 80 yards rechts af moeten slaan. Nou moe!?!

We gaan weer door naar Santa Monica, onderweg kunnen wij alleen maar met open mond kijken naar al het moois. Vele fotos worden er geschoten, ik kan namelijk nog steeds niet geloven dat ik hier echt ben. Ik MOET thuis nog terug kunnen kijken om te zien dat het voor het "echie" was.
Santa Monica is ook weer erg mooi om te zien, overal palmbomen (we nemen stiekem zaadjes mee naar huis, stel je voor dat je ze in je tuin hebt), de oceaan en de mooie huizen tegen de bergwanden aan. Ons doel is Santa Monica Pier.
Die pier is echt maf. Ze hebben er gewoon een kermis op gebouwd.

Verder staat het vol met souvenir shops en vreettenten. Uiteraard koop ik weer een kaart voor kiddo en terloops vraag ik om stamps. No problem, zegt de man. Huh? Meteen maar 10 stuks gekocht. Volgende hoofdstuk is een brievenbus. Zullen die hier ook gewoon op de hoek staan en rood zijn? Met boven de linkergleuf: 90210 en bij de rechter: overige? Zal wel niet. De man van de shop raadde ons 3thd promenade aan, 2 blocks na het gele gebouw. Laten wij nu toch van Auntie Mieke uit Denver via ons blog daar uitleg over gekregen hebben (thnx). Zonder problemen vonden we de Promenade. Het zijn twee hele lange straten met in de ene straat 700 en in de andere 300 sjieke shops, van Crocs Store tot Armani Store. Nu houden Bas en ik zeker van winkelen, maar dit was een beetje te veel van het goede.
Wat ons opviel (soms net te laat) was dat je hier nergens mocht roken, ook niet gewoon op straat. Nu pas begrepen we sommige blikken die ons werden toegeworpen. We hielden de sigaret in onze holle handpalm en volgens Bas ging hij vanzelf wel uit. Ja, die van hem, maar die van mij weer niet. Inmiddels werd het erg heet in mijn handje. Weggooien was er zeker niet bij. Opeens spot ik een fontein, dan maar doen of ik het water temperatuurtje test. Snel doopte ik hand met sigaret in het water. Pfewww dat was een opluchting zeg, de peuk ging in de vuilnisbak. Bas en ik besloten maar niet meer te roken in Santa Monica.

Op de tomtom weer even zoeken naar een campground, we kozen voor Walnut RV Park in Northridge. Op weg daarheen reden we op een 7 (!) baans freeway. Das toch niet normaal meer? Moet je je indenken dat wij dat zouden hebben en al dat volk daar fijntjes met 130km overheen raast. We zouden binnen een week aardig aan bevolking uitgedund zijn.
Walnut RV Park is niet zoveel aan. Allemaal grote, hele grote, hele hele grote campers en dan hutje mutje naast elkaar. Geen cozy picknicktafel en geen fire-pit.
Terwijl mijn chef 2 steaks aan het bakken is voor ons maaltje met potatoe-bacon-cheese-salad, komt de buurman (William) waarmee we kont aan kont staan aangewandeld. Een zeer coole kerel uit Australie, die hier 2 maanden is voor het opstarten van zijn nieuwe eigen bedrijf. Al snel zitten we aan het bier en de wijn en lachen we heel wat af.

Dealtjes worden gesloten en business cards uit gewisseld. De buurman gaat doorgaans voor tienen naar bed, maar het was zo gezellie dat hij bleef zitten tot half 1. Keileuk maar wel een beetje laat. En dan wilde ik ook nog bloggen. Ik typ mijn verhaal nog even over uit mijn schrift, maar heb de puf niet meer om het te uppen. Morgenvroeg dus maar.

Liefs Lissy en Bas

Ps: had ik net drie dagen spierpijn in mijn schenen achter de rug van het ineens dagelijks op platte schoenen lopen, heb ik nu weer mega spierpijn in mijn kuiten. Lekker dan.

Pps: de eervolle vermeldingen vans ons zoekplaatje gaan naar: Nanda, sis Alice, Wen en collega Daisy. Knap gedaan hoor.. lol

Ppps: morgen zullen we weer reageren op jullie vragen en/of reacties.