We zijn er !! En hoe!!

Verliep de aftrap nog op rolletjes, ging de aankomst er net ff anders aan toe.

Met duffe koppen zaten we bij Kev en Linda in de auto op weg naar vliegveld Dusseldorf.
Eenmaal aangekomen zocht Bas een bagage wagentje en hij vond die ook. Bas had echter niet in de gaten dat het wagentje met 1 wiel vast zat onder een railing (tot je gewoon betaald had) en Kev, Lin en ik stonden ons helemaal suf te lachen om het gevecht dat Bas aan het voeren was met dat ding.
Het mocht ff duren voor hij doorhad dat je gewoon moest betalen.
Nadat we afscheid hadden genomen, begon voor ons het wachten.. en boy..wat hebben wij veel gewacht.

Nadat ik 2 reispillen (1 was toegestaan) had genomen, werd ik mega duf. Mijn ogen werden zwaar en waren met geen mogelijkheid open te houden.
Het korte tripje met British Airway, heb ik dan ook alleen maar aan de binnenkant van mijn ogen meegemaakt. Ach, het doel was: niet kotsen!! En dat doel was behaald.
Onze bagage zou in één keer door naar SF gaan. Dat was goed geregeld.
In Londen, Heathrow Airport, hadden we 5 uur wachttijd. 5 uur?? Ja 5 uur dus. Deze tijd hebben we gemakkelijk door gebracht. Door het gebrek aan roken en koffie, kreeg ik vreselijk veel trek. Waarin was niet zo belangrijk, als het maar eten was. Dus huppelden wij van het ene tentje naar het andere tentje. Bas in ongeloof over wat ik zat weg te werken. Gelukkig vonden we overal wel plakjes om te kunnen roken. Of het nu voor bezoekers was of voor personeel, dat was ons om het even.

Eenmaal in het vliegtuig van Virgin Atlantic vielen Bas en ik meteen weer als een blok in slaap. Na een uur vertraging gingen we op weg. Een trip van 10 uur. We hebben er pijn in onze gat van. Zolang hebben we echt nog nooit stil gezeten. Bas vermaakte zich met dutten en films kijken, terwijl ik tot 4 keer over een film heb geprobeerd te kijken, maar steeds weer na 3 min in slaap donderde. Het toeval wilde wel dat ik steeds op tijd wakker werd als er weer iets te eten geserveerd werd. Goh, hoe vervelend.

De aankomst op San Francisco International Airport, was vooral saai en duurde lang.
Ellenlang stonden we bij de bagage te wachten tot onze backpacks kwamen.
Tot het in ons opkwam dat ze er gewoonweg niet tussen zaten. Dat zal toch niet hè?
Nou mooi wel. Onze backpacks waren verdwenen. Waarschijnlijk ergens in Londen.
De aardige jongedame melde ons dat het een aantal dagen kon duren voordat ze gevonden en doorgestuurd waren. Onze snoetjes, bleek van vermoeidheid, werden nog iets bleker en kregen er een duidelijk chagrijnige blik op. Gelukkig spreken en verstaan we beide goed Engels en dus konden we duidelijk begrijpen hoe zij vertelde dat het ging lopen en konden we eveneens duidelijk maken wat onze eisen waren.

Elke dag moeten we regelmatig een telefoonnummer bellen, om door te geven waar we ergens zijn. Als de packbacks dan gevonden zijn, worden ze afgeleverd op het dichtstbijzijnde vliegveld waar wij het kunnen oppikken. Elke dag krijgen we per persoon 50 dollar om kleding en andere noodzakelijke dingen aan te schaffen. Alleszins redelijk, hoewel we er toch niet echt vrolijk van werden. Nadat Bas en ik de nodige geïrriteerde woorden met elkaar gewisseld hadden, besloten we beide dat er nu toch niks meer aan gedaan kon worden en dat we hierdoor niet onze vakantie stemming zouden laten verpesten. We zien het als een test! Kunnen we dit samen ook doorstaan zonder elkaar uit frustratie te wurgen? Ja, dat kunnen we dus!

Sterker nog, eenmaal ingecheckt bij het hotel Civic Motor Inn, dat er net zo uit ziet als die louche motelletjes uit politiefilms, waarin de boefjes zich schuilhouden en er zo nu een dan een hooker vermoord word (overigens hebben wij een keurige kamer en is het personeel erg vriendelijk en beleefd) zijn we beide gezellig op een terrasje gaan zitten, om de nodige cafeïne achterstand weg te werken. Hierna zij we naar Ross (kledingwinkel met merkkleding voor belachelijk lagen prijzen) gegaan en daar hebben we de nodige uurtjes geshopt. Op de een of andere manier hebben we van deze ervaring, heel veel plezier gehad, nadat we het achter ons lieten liggen.
Shirts, broeken, schoenen werden aangeschaft. En gaandeweg kom je erachter dat je echt heel veel mist als je tas er niet is. Snel nog voor tienen een stopcontact converter gekocht en weer terug naar ons hotel. Je snapt natuurlijk wel dat er op dit moment geen foto's van onszelf gemaakt worden tot we weer in het bezit zijn van gel, haarlak en make-up.
Spullen uitpakken en natuurlijk checken of er internet is. Ja dat is er gelukkig.
Meteen maar ff bloggen over vandaag.

Net zijn we er nog ff op uit geweest, het is hier nu 01.07 uur.Even een wandelingetje gemaakt naar de Burger King en wat night sight seeing.

Nu ga ik nog wat foto's uppen, dan ff douchen en lekker naar bed.
We zijn benieuwd wat de dag van morgen ons weer brengt.

Liefs Lissy & Bas
Geen idee wanneer we weer internet hebben. Just wait and see.